Людмiла Рублеўская

ПАЦУЧЫНЫ  КАРОЛЬ

А на бруку святлеюцца не аскалёпкi скрыжаляў –

Каляровыя змятыя стужкi, парваныя маскi.

Адгуляў карнавал.

Гараджане ўсю ноч святкавалi

Перамогу над шэрым натоўпам,  хвастатым i ласым.

Зараз цэлымi будуць

каўбасы, сыры i вяндлiна.

Ноччу пернiк цукровы зубамi нiхто не накмецiць.

Пацучыны кароль пазiрае з падстрэшша бяссiла

На спустошаны горад

i мора, што сталася смерцю.

Як благаў ён, спрабуючы iх затрымаць,

патлумачыць,

Што людская мелодыя –

толькi атрута, не болей.

За музыкам пайшлi, папаўзлi, каб наяве пабачыць

Пацучынае шчасце,

краiну без страху i болю.

Пра каўбасныя дрэвы

свiрэль напявала iм ката.

I старыя з аблезлаю поўсцю, i пацучаняты

Беглi ў хвалi з надзеяй,

што рушаць да волi багатай.

I над горадам цень небыцця

распрасцёрся хвастаты.

Пацучыны кароль пазiрае бяссiла на горад.

Ды нянавiсць такая –

цi можа застацца бяссiлай?

Бо музыка вяртаецца,

злосны, бясхiбны i горды,

I рыхтуецца мора

людскою зрабiцца магiлай.