Яшчэ аднаа публікацыя на сербскай мове ў часопісе “КЊИЖЕВНИ ПРЕГЛЕД ” Година IХ Број 16
Људмила Рубљевска (Людміла Рублеўская, Белорусија)
ВЕЧЕРЊА МОЛИТВА
ТРАГОМ ПРЕДАКА
Белорусијо! Колевко моје душе! Језеро светлости љиљана!
Од почетка вечности тако блиска
Никада раније ниси била.
И мелеми доктора Скарине
Пролили се у траву закржљалу.
По небеској стази провидној
Оставља доктор Белорусију,
За њим иде до звезда Завалња,
Господин свећу заклања дланом,
Сустиже брод страдања,
Шта се на Пољесју игра висином.
„Како Предака Траг заслепљује очи“, –
Чуди се заборављени деда,
И душа старачка са олакшањем
Одлеће за трагом погледа.
А стаза бела се тањи,
И по њој – као по ножу – стоји жив
Насмејани апостол – писац Караткевич
Носи пехар са ватреном водом.
Пут се истопио – и величанствене сенке
Изван нашег погледа пливају… Почела је киша.
Да ли се смрт или благослови
Кроз капи сребрне сливају?
ВЕЧЕРЊА МОЛИТВА
И киша, и снег, и туга моја вечна.
И књиге су, и песме бескорисне.
И време лети над мртвом травом,
И по трави клизе облаци сенком.
Ох, ретки трептају самотне немости!
Људска неправда срце не вређа,
А у ланцу замрзнути трагови
Долазе ниоткуда – то се зове срећа.
Учитељ вишњи у овом часу ближе
Нагиње лик над мојим очајем, рашта,
Још молитве, речи – и биће лакше,
Ко је опраштао – и небо му опрашта.
И не бојим се да погледам горе.
Нити да разговарам сама са собом.
Као киша и снег, моје године лете,
Само је трен молитве у трену спокојном.
Превела с белоруског: Дајана Лазаревић
арыгіналы:
Людмила Рублеўская
ПА ШЛЯХУ ПРОДКАЎ
Беларусь! Душы маёй калыска!
Возера лілейнага святла!
Да сваёй загубы гэтак блізка
Ты яшчэ ніколі не была.
I адвары доктара Скарыны
Праліліся ў чэзлую траву.
Па нябёснай прывіднай сцяжыне
Пакідае доктар Беларусь,
I за ім ідзе да зор Завальня,
Свечку захінае даланёй,
Даганяе човен старадаўні,
Што з Палесся ўзяты вышынёй.
«Нешта Продкаў Шлях аж слепіць
вока», —
Здзівіцца забыты дзецьмі дзед,
I душа старэчая з палёгкай
Адляціць за позіркам услед.
А сцяжына белая танчэе,
I па ёй — як па лязу — у жыцці
Ўсмешлівы апостал Караткевіч
З вогненнай вадой нясе пацір.
Шлях растаў — і велічныя цені
Па-за нашым позіркам плывуць…
Дождж пайшоў.
Ці смерць, ці бласлаўленне
Кроплі срэбнавокія нясуць?
ВЕЧАРОВАЯ МАЛІТВА
І дождж, і сьнег, і сум адвечны мой.
І кнігі бескарысныя, і песьні.
І час ляціць над мёртваю травой,
І па траве сьлізгаюць хмараў цені.
О, рэдкі міг самотнай нематы!
Людскія крыўды не вярэдзяць сэрца,
І ланцугом астылыя сьляды
Ідуць зь нябыту – шчасьцем ён завецца.
Настаўнік вышні ў гэты час бліжэй
Схіляе лік свой над маім адчаем.
Яшчэ малітва, слова – і лягчэй,
Хто прабачаў – тым неба прабачае.
І мне наверх ня страшна пазіраць.
І мне ня страшна гаварыць з сабою.
Як дождж і сьнег, мае гады ляцяць,
І толькі міг малітвы – міг спакою.