Людміла Рублеўская БАЛАДА ПРА ЛЕВІЯФАНА І КНІЖНІКА

Прачнуўся Левіяфан…

                        Шпурляе наш карабель

Дыханнем яго… Няма

зацішша ні ў водным порце.

Не бачна ні зор, ні скал. Паветра гудзе, бы чмель,

Хто моліцца, хтосьці п’е, хто просіцца – “Годзе, годзе!”

Прачнуўся Левіяфан.

                        У труме сабраўся люд,

Каб вырашыць: хто зграшыў, каб гэтак угневаць неба?

А нейкі прыблуда спіць, паклаўшы пад галаву

Загорнуты ў лахманы

                          папірус і лусту хлеба.

Ён з намі не галасіў ад жаху і неспадзеўкі,

Ні літасці не прасіў, не кляў і не кляўся сам…

А значыць, яго віна. Напэўна, ён грэшнік рэдкі.

Няхай жа судзіць яго прабацька наш Абраам.

Прыблуда папірус свой за пазуху ціха сунуў,

Матросіку кінуў хлеб,

                           і нат спрачацца не стаў.

Сам скочыў за борт…

                            Ну вось, мы і ўратавалі судна.

Пакуль змагаліся мы –

                            паскуднік спаў ды чытаў.

Цяпер пачакаць крыху…

                            Павінны суціхнуць хвалі…

І раптам – блішчыць луска, нібы арханёльскі меч,

І нехта на ёй сядзіць і свой папірус чытае,

І зносіць Вялікі Змей яго беражліва прэч.

14.01.23

Чытаць далей

Людміла РУБЛЕЎСКАЯ

**

Можа, нехта і зерне, а я –

                   дзьмухаўцова дачка,

З далані ўсемагутнай

                   садзьмутая цёплым дыханнем.

То кранаюся глебы, то зноўку кружляю,

                    не ў стане

Зачапіцца за дрот, за травінку,

                    за вострасць кручка.

Парушынка, лятунка,

                    якая працяг свой нясе

У празрыстай стыхіі,

                    не ў змозе прыладзіцца зручна.

Племя нас, летуценных,

                    кружляе між вамі бязгучна,

Незаўважныя мроі

                    аб нейкай далёкай красе.

Шэра-шорсткія крылцы –

                     у лужыне ці на гаўбцы.

Зерню будзе ралля.

                     Свет пачуе падзенне арэха.

Нас запомняць, як свет заліе

                     жоўтакветкавым рэхам.

Ці не ўспомняць… Не ўспомняць…

Ды будуць квітнець дзьмухаўцы.

Чытаць далей

Людміла РУБЛЕЎСКАЯ ГЛІНЯНЫ АНЁЛ

Гэта быў усяго толькі смешны гліняны анёл,

Пустацелы знутры, круглатвары і не фарбаваны.

Ад крыла адкалоўся кавалачак; трэшчыны-раны

На плячы засталіся, калі паваліўся пад стол.

Так, сямейная памятка. Хоць у сям’і аніхто

І не памятаў толкам, калі ён з’явіўся ў кватэры.

Прыкрываў на абрусе ён плямы, адцягваў парцьеры,

У далоні ўстаўлялі царкоўную свечку, і дом

Асвятляўся ціхмяным, таемным і цёплым святлом.

Час ад часу і ў гэтыя вокны ўлятала бяда.

І разгублена хтосьці шаптаў: “Ну завошта, як можна?”

І гліняныя крылы распростваліся асцярожна,

І аб іх разбіваліся звонку агонь і вада.

І празрыстыя слёзы цяклі з невідушчых вачэй.

Гаспадыня бурчэла пасля: “Зноў запэцкалі мухі!”.

А на свята якісьці юнак неабачлівым рухам

Збіў фігурку з паліцы і скардзіўся: “Пальцы пячэ”.

Аскалёпкі з падлогі змялі…  Невялікая згуба,

Не крышталь і не золата – гліна.

А ўночы чагось

Гаспадыня слязьмі прамачыла падушку наскрозь.

Толькі ведала: знік, адышоў нехта родны і любы.

Чытаць далей

Людміла РУБЛЕЎСКАЯ ДЭКАДАНСУ ВАМ У СТУЖКУ

Публекацыя ў дадатку да газеты “Новы час” “Літаратурная Беларусь” ад 28.02.2020 https://novychas.by/pdf/litbiel_2020_02.pdf

Людміла РУБЛЕЎСКАЯ

ДЭКАДАНСУ  ВАМ  У  СТУЖКУ

 

Памяці Юрыя Блінова

*   *

Кветкі і жвір –

паспрабуй пераліць у санату.

Гукаў няздзейсненых

не пераўеш у вянкі.

Сонца вышэе,

і спальвае крылы крылатых.

Чытаць далей

Проста сёння дзень пісьменніка

Як бы сёння дзень пісьменніка… Даволі абстрактнае паняцце, якое ўжываецца надзвычай вольна. Дакладна не прафесія. І не ганаровае званне, якое можна заслужыць. Малюск, які спараджае перліны, зусім не хоча гэтага рабіць. Бо перліна – гэта рэакцыя ягонага арганізму на іншародны прадмет, які патрапіў між створак ракавіны і спараджае боль. Малюск не можа іначай ад яго абараніцца, як ствараць вакол востраграннай пясчынкі з самога сябе прыгожую абалонку, пералівістую сферу асацыяцый і алюзій. Ён не працуе на ювелірную краму.

З раману “Забіць нягодніка, альбо Гульня ў Альбарутэнію”.

Горыч i слодыч мёду,

якому не даў змясціцца

У Богам табе адведзеныя,

не залатыя соты,

Стануць тваёй атрутай.

Апошнiм глытком вадзiцы,

Якога не дапрасiцца

ад брата Лазара ўпотай.

Чытаць далей

З цыклу “Гэта не мы”

КАМПОТ  СВЯДОМЫ

Вось так паміраем – таму, што бракуе цяпла.

Вось так навучаемся шчыра ілгаць і ўсміхацца.

Нібыта на волі,

ды наша вязніца – са шкла.

Руку працягні — і сустрэнеш сцяну, а не пальцы.

Чытаць далей

Людміла Рублеўская “ЯНЫ” Вершы пра фобіі і маніі

 

Прысвячаецца надмагіллям Готланда

“THEY”

Poems about phobias and mania

Dedicated madmary Gotland …

They were lying on the faded grass or stood lean to the rock. Runes and Latin words on their entwined in a maze, which only wandering ghosts, archaeologists and poets. Those at the entrance to the gargoyle-clad Cathedral, or the Cathedral, rubbed to Shine thousands of soles… So need to. That’s right. As rub off names, rub off sins… I stroked the cool stone bodies and tried to unravel the signs: here’s something similar to scissors… Here to peel off a sea monster… That bends the branches of the tree, Iggdrasil… Here, on an island in the middle of the cold sea, behind the old masonry with forty-four towers, in the middle of rocks, stones and roses, what were people afraid of, that lie under these tombstones? They whispered it to me in waves, leaves, rain and gravel… They whispered to me, “don’t worry… Have no fear…”

…Яны ляжалі на выгарэлай траве ці стаялі, прыхінутыя да скалы. Руны і лацінскія словы на іх спляталіся ў лабірынты, якімі блукаюць толькі прывіды, археолагі і паэты. Тыя, што пры ўваходзе ў аблеплены гаргуллямі сабор,  альбо ў самім саборы, да бляску нашараваныя тысячамі падэшваў… Так трэба. Так правільна. Як сцяруцца імёны, сцяруцца грахі… Я гладзіла  прахалодныя каменныя целы і спрабавала разгадаць знакі: вось нешта падобнае да нажніцаў… Вось лупіцца марская пачвара… Вось выгінае голле дрэва, ці не Ігдрасіль… Тут, на востраве пасярод халоднага мора, за старым мурам з сарака чатырма вежамі, пасярод скал, камянёў і ружаў, чаго баяліся людзі, што ляжаць пад гэтымі надмагіллямі? Яны шапталі мне пра гэта хвалямі, лісцем, дажджом і жвірам… Яны шапталі мне – “Не бойся… Не бойся…”

 

 

ЧАЛАВЕК, ЯКІ БАЯЎСЯ СПАЦЬ ЛЕЖАЧЫ

 

Ён баяўся спаць лежачы, верыў – душа адляціць.

Ён грувасціў падушкі, хапаўся за вострыя думкі.

Чытаць далей

Людміла Рублеўская З вершаванага цыклу “ЯНЫ”

Людміла Рублеўская

“ЯНЫ”

Вершы пра фобіі і маніі

Прысвячаецца надмагіллям Готланда

ЧАЛАВЕК, ЯКІ БАЯЎСЯ СТАЦЬ ДРЭВАМ

Ён баяўся стаць дрэвам.

Бо чуў, як растуць карані,

Як у венах бяжыць не чырвоная кроў, а крыніца.

І ён плакаў празрыстай смалою

І яблыкі сніў,

І галіны, і птушак, што ў іх пажадалі гняздзіцца.

Чытаць далей