З цыклу “Гэта не мы”

КАМПОТ  СВЯДОМЫ

Вось так паміраем – таму, што бракуе цяпла.

Вось так навучаемся шчыра ілгаць і ўсміхацца.

Нібыта на волі,

ды наша вязніца – са шкла.

Руку працягні — і сустрэнеш сцяну, а не пальцы.

Мы доўга цярпелі, чакаючы новай вясны.

А потым увесь каляндар перайшоў на лацінку.

Мы доўга чакалі, а ўселіся ў крэслы — Яны,

Не мы, што ніколі не ўмелі гандлярыць на рынку

Калі нават люты яны назавуць “сакавік”,

У нас аргументаў аспрэчыць не болей, чым шчасця.

Мы ў слоікі разам з кампотам закручваем крык.

А раптам прыдасца? Памрэм — у каморы загляньце.

Вось так мы адлічваем нашы шумерскія дні.

Гліняных таблічак накрэлілі вам на расстанне.

Вы піце кампоцік, нашчадкі! Вы– гэта Яны.

Вясна не настане. Ніколі вясна не настане.