Людміла Рублеўская

“ЯНЫ”

Вершы пра фобіі і маніі

Прысвячаецца надмагіллям Готланда

ЧАЛАВЕК, ЯКІ БАЯЎСЯ СТАЦЬ ДРЭВАМ

Ён баяўся стаць дрэвам.

Бо чуў, як растуць карані,

Як у венах бяжыць не чырвоная кроў, а крыніца.

І ён плакаў празрыстай смалою

І яблыкі сніў,

І галіны, і птушак, што ў іх пажадалі гняздзіцца.

Ён баяўся стаць дрэвам.

І дрэвы зацята ссякаў.

Ён паліў іх у грубцы,

А попел ссыпаўся на ўзлеску.

Ён з камення свой дом збудаваў.

Еў з металу і шкла.

Нават ложак і стол

змайстраваў без адзінае трэскі.

А з драўніны рабіў абухі для сякераў – няхай

Служыць дрэва забойству падобных.

Ён марыў пра горад

Без травы і лістоты.

Баяўся патрапіць у рай,

Каб не ўбачыць, як голле

да Бога выпроствае вораг.

Ды аднойчы прысніў,

як сякера ўзмахнула ля ног –

Не, не ног, а камля…

Ён прачнуўся – хутчэй да люстэрка.

І адразу ўсвядоміў, якое ён дрэва. Ён – глог!

Вось лісток у валоссі,

А з вены прабілася кветка.

Ён умеў нішчыць дрэвы…

Вядома, з магілы яго

Вырас глог… І квітнеў,

Быццам белая ўпала залева.

Ён жа помніў,

як многа майстрачыў сякераў штогод.

Каб жа толькі ён ведаў,

Як добра, як слаўна –

быць дрэвам.