Людміла Рублеўская

Прысвячаецца К.Г.Юнгу

ДЗЕЦІ ГАМУНКУЛУСА

Містычны дэтэктыў

Людміла Рублеўская
Жаніх панны Данусі

Выйшаў часопіс Дзеяслоў”, №90. Там надрукаванае завяршэнне майго раману “Пантофля Мнемазіны”. Дзеянне адбываецца ў наш час і ў 1950-я. Адно з месцаў дзеяння – спецбальніца ў лесе.

Урывак:

Людміла Рублеўская

ДЫЯРЫЮШ  ПАНІ

Адзінарог

Перасыпаю хвіліны з далані на даланю. Яны блішчаць і пяшчотна шаргочуць, быццам перліны. У паўпразрыстым цэнтры кожнай — вострая зрэнка вечнасці. Можа быць, гэта сапраўды толькі перліны.

Людміла Рублеўская
Дом з драўлянымi львамi
апавяданне

Яны прыйшлі якраз на праваслаўнае Вадохрышча, калі зорны Вознік спыніў сваю калясніцу над цёмным сілуэтам капліцы. Яе добра было відаць з вокнаў сядзібы, чый ганак вартавалі два драўляныя львы, замеценыя снегам аж па разяўленыя пашчы.
Гэта была ненадзейная ахова. Адзін маленькі, але жывы сабачка быў бы карысней за тыя вялікія, нязграбныя, па-шчапаныя часам і непагаддзю страшыдлы. І адзін з нечаканых гасцей пастукаў у шыбу…

Ценi  забытага  карнавалу

Пазалочаная фольга склейвалася кепска, і ад гэтага латы здаваліся бязлітасна пасечанымі варожым мячом. Аднак Анцік не хацеў і чуць пра іншы карнавальны касцюм. Ён будзе толькі срэбным рыцарам! Такім жа, як на іхнім гербе. Старэйшая сястра, шэравокая Настасся, ужо зусім зазлавала, перапэцканая клеем, аблепленая срэбнымі ашмёткамі,— вось выдумкі малечы!

Людміла Рублеўская

ШКЛЯНКА ЦЕМРЫ З ПРЫСМАКАМ  КРЫВІ

Апавяданне

Хто сказаў, што ноч – сляпая? У яе – тысячы вачэй. І ўсе бязлітасныя, быццам прыцэл нагана.

ЛЮДМІЛА РУБЛЕЎСКАЯ

ПРЫГОДЫ МЫШКІ ПІК-ПІК

Казачная аповесць

У звычайнай гарадской кватэры, у пакоі, які належыць маленькім Веранічцы і Максімку, жыве пад шафай тоўсценькая лянівая мышка. Гаспадары гэтай кватэры, Мама і Тата Веранічкі і Максімкі, паэты.

Людміла Рублеўская
Ночы на Плябанскіх Млынах

Магчыма, я памыляюся, але мне
заўсёды здавалася, што на дарозе,
па якой возяць мёртвых,
нават трава і дрэвы мяняюць колер.
        Густава Адольфа Бекер.

Містычная аповесць

Гэты дом пабудаваў вар’ят у вар’яцкім месцы.
І не было лепшага дому і лепшага месца ў гэтым вар’яцкім часе.

Агонь дабраўся да срэбнай стужкі, якая далікатна абвівала сьвечку з белага, духмянага воску, створанага няйначай пчалінай каралевай (хаця не, каралевы не вырабляюць воску, нават такога белага). Стужка адразу сьціснулася, пачарнела, выяўляючы сваяцтва не з высакародным металам, а з паперай, цярплівай, як прыроджаная паслугачка, і гэткай жа пакорлівай любому гаспадару… Ад яе лісьліва пацягнуўся струменьчык чорнага сьмярдзючага дыму, нагадваючы няшчыры клічнік напрыканцы палітычнага лозунгу.
— І гэта вясельныя сьвечкі! – дакорліва прамовіла Дарота, прыціскаючы пацямнелай мельхіёравай лыжкай для гарбаты бліскучую паперку і спрабуючы атадраць яе рэшту ад васковага сьцябла. – Уявіце сабе, як гэткі дым выглядае падчас вянчаньня!

Знайшла ў сеціве сваю аўдыёкнігу – “Старасвецкія міфы горада Б” Зроблена вельмі прафесійна, выканаўца – Алена Сідарава. Слухайце)!

http://www.movananova.by/medyateka/lyudmila-rubleuskaya-starasveckiya-mify-gorada-b-sidarava-alena.html