ЯШЧЭ  АДЗІН  ПАЭТ

 

Папяровыя птахі злятаюць у студню двара.

Між каменных скрыжаляў у рунах вакон і плакатаў.

Як няшмат патрабуецца

Для заканчэння дабра

Там, дзе вараць пяльмені і танную ладзяць гарбату.

Як няшмат патрабуецца, каб развітацца з сабой,

І з усім пагадзіцца, што чуеш ад больш сацыяльных.

Папяровыя птахі злятаюць. Пусцее пакой.

Адгароджаны душы нібыта пародаю скальнай.

Абібочына ты і лайдак, і нічога няма

На варыўні, пяльмені – і тыя даеў у суботу.

Ты з усімі згадзіўся, і з чорнага сшытку дарма

Птушаня папяровае шчыміцца, просіцца лётаць.

І дзяўбецца радком проста ў сэрца, крылаты байструк,

Нежаданы, няпрошаны, доказ, што ты нездаровы.

Крыж ваконнае рамы

Чамусьці выслізвае з рук,

І зніжаецца зграя тваіх груганоў папяровых.

 

МАНТРА  ПРА  ТАЛЕРАНТНАСЦЬ

 

На скрыжаванні вады і травы

Ціха канаюць зімовыя мары.

І мітусяцца ў адбітку царквы

Хамелеоны і саламандры.

Хто для міжчасся прыдатны найбольш,

Чымся істоты, што здольныя вечна

З ценем злівацца, рабіцца, як дождж,

І не згараць ні ў пажары, ні ў печцы.

Таньчыць на попеле і на крыві,

Камнем прыкінуцца шэрага мура.

Хамелеон навучае: “Жыві!”,

І саламандра гаворыць так мудра

Пра талерантнасць стыхіі агню

І прапаганду пра шкоду апёкаў…

Смерць уключаюць звычайна ў меню

У пераліку глінтвейнаў і грогаў.

Гэткі гарачы змяшаны напой

На завяршэнне застольнай бяседы.

Хамелеон будзе справа з табой,

А саламандра ад помніка — злева.

Далей – вясна… Вуглаватасць галін,

Шчырасць пупышак, нястоенасць свету.

Ты так не ўмееш, і ты не адзін,

Хто пабаяўся застацца паэтам.

Там, дзе мана пралілася, як воск,

Грае музыка панылыя мантры.

І працінаюць сусвет наш наскрозь

Хамелеоны і саламандры.

 

 

КАЛЯДНЫ  КАРНАВАЛ

Балада

 

Маляваныя анёлкі плачуць срэбным канфеці.

У маёнтку адабраным

карнавалу час прайсці.

Гэта сведчанне, што новы

Гаспадар надоўга тут,

І ягоныя нашчадкі скажуць:

“Тут наш родны кут”.

Госці ў строях залачоных –

ззяе масак чорны шоўк.

Працякаюць цераз дзверы,

бы ў гадзінніку пясок.

Кружаць, кружаць, бы ў шампанскім

залатыя пухіры.

І ўсміхаюцца пыхліва новыя гаспадары.

А старыя – у Сібіры, у халоднай глебе спяць.

І на гэтым свяце здрады іх няможна ўспамінаць.

Як палалі іх парсуны, шафы, куфры, цэлы свет …

Толькі зброя засталася.

Зброя – гэта рарытэт!

Шаблі, дзіды, шастапёры – на кілімах, на віду.

Помняць Воршу і Дуброўна, Грунвальд, Сінюю Ваду.

Інсургентаў пассылалі – толькі помняць іх мячы:

На іх сталі прысягалі

хіжых прыхадняў сячы.

Карнавал шуміць у залах,

край маўчыць – бы ўноч кірмаш.

Ціха на сцяне маёнтка

ссунуўся стары палаш.

Закрычала мандрагора, упусціў Харон вясло.

І па мармуры каміну штось барвовае сцякло.

У зашклёнае вітрыне

варухнуўся арбалет…

І застаўся перад ганкам

строй стаяць пустых карэт.

 

 

 

ЗАМЕСТ  РЭЦЭНЗІІ

Горкі плач – нацыянальная хвароба.

Чым яшчэ ля вострых зорак адагрэцца?

Запісацца ці ў ахвяры, ці ў халопы,

І свінцовай коскай прымарудзіць сэрца.

Плачуць гоні, плачуць коні і палеткі.

Хоць паэты прапісаны на асфальце.

Са свінцовых літарар набіраюць дзеткі

Альфабэту для сваёй айчыны-маці.

Плача каня, плача Аня і Алеся.

Так прывычней для айчынных менестрэляў.

І птушыны крыж ляціць у паднябессі –

Гэта хтосьці наша неба перакрэсліў.

А ў разоры між аблокаў пан Завальня

Перагнуўся ўніз, прыслухваецца чынна.

І на ўскрайку нашых вершаў ставіць смайлік.

Зрэшты, можа, проста плюнуў з аблачыны.

 

ТУТ-2

Сюды не заходзяць, таму што расчынены дзверы

Наросхрыст, наросхрыст расчынены дзверы і вокны,

І выдзьмута ўсё, у ва што заставалася верыць,

І выстыла ўсё – да бяспамяцтва, бездані, костак.

Аблокі плывуць, і нагадваюць брудную вату.

Млыны зруйнаваныя, жорнавы млеюць у твані.

Імя асабовае мелі званы і гарматы,

А нашы імёны агульныя, як прыбіральні.

Адны скразнякі, скрыжаванні, і шал паляўнічы

На змрочных балотах, на пустках смугі вераснёвай.

І блазны, і каты свае захавалі абліччы,

А тут – ні абліччаў, ні словаў, ні модлаў, ні мовы.

Сюды не заходзяць, тут проста жывуць і канаюць.

Прыходзь, называй нас, як хочаш, калі заманецца.

Гарыць жоўтым полымем лотаць у кожнай канаве.

І б’ецца няўмольна дрыгвы нескаронае сэрца.

 

 

МАЎЧАННЕ  ЯГНЯТАЎ, альбо

ЦЫКЛ  ПРА  МЕРЦВЯКОЎ

 

1

Паміж асфальтам, небам і труной,

На вастрыі прыціхлага натоўпу

Мярцвяк ідзе ў метро, і пад нагой

Хрумсцяць мятлушкі мараў пра Еўропу.

Натоўп віруе, як пчаліны рой,

Ды не сабраны мёд з каменных кветак.

Ідзе на працу мёртвы наш герой,

На пластыкава-лічбавы палетак.

Каб хоць на міг адчуць усплёск жыцця,

Калі ад гневу загарацца вочы,

Калі ад бессэнсоўнасці жыцця

І насамрэч памерці ён захоча.

2.

“І толькі надпіс “Вераніка”, на дрэве ўрэзаны ў кары…”

М.Багдановіч.

Як казаў Блажэнны Аўгустын,

Верым мы таму, чаго не бачым.

У абдоймах лютаўскай вады

Не халодны ты і не гарачы,

Паядальнік піцы, вечны раб

Манітору. Офісны планктончык.

І навошта бог усходу Ра

Зазірнуць спрабуе ў нашы вочы?

Пакаленне Віяў… Прыраслі

Да клавіятур усе павекі.

Камяні вандруюць па зямлі,

Скрышаныя воляй чалавека.

Сцены замку лягуць пад асфальт,

Бронзавы паэт даўно праданы.

І навошта гэты дзікі сад,

Дзе няма імёнаў закаханых.

 

3

А  ПА  КАЛІ

 

Мы зварылі чарапахавы суп.

Свет пляскаты паляцеў, быццам фрызбі.

Я ў далонях жменю солі нясу,

Назапасіць перадохлую рыбу.

Месяц дзіркі мае ў сырным баку –

Беларускі заяц піва закусваў.

Былі войны і на нашым вяку,

Кубкі воцату гарчылі ля вуснаў.

Мы абрушылі уласны сусвет

Проста так, а не ў спадзеве на лепшы.

Паліць вершы палыселы паэт,

А яны не разгараюцца, вершы…

 

4

Я не чітал балады Оссіана…

О.Мандэльштам.

 

Халодным словам скальды не дасталі

Да выпаленых душ маёй эпохі.

Вадой на вугалях, крывёй на сталі

Растала памяць – і сцякла пад ногі.

Герояў цені водзяць карагоды

Вакод празрыстых вогнішчаў Вальгалы.

Мы словы адсылаем у паходы,

Заваяваць часы і нас уславіць.

Ды кволыя пасланнікі нямеюць

На паўдарозе да вучоных кафедр.

І валацуга, перабраўшы смецце,

Падвяжа чаравік струной ад арфы.

 

5.

Сядзі сабе на голлі

І ціхенька цікуй,

Як паляць ваша поле,

Як не хапае куль.

Сядзі сабе, шчаслівы,

Што ты не ўнізе больш,

І наша справядлівасць

Табе – ламаны грош.

Паціўкай. Крылцы вымкні –

Не зважаць на зямлі,

Дзе ў чорным павуцінні

Змаўкаюць і чмялі.

Адплакаў, адпакутваў…

Не адбіваўся, не –

Не Праметэй прыкуты –

Анучка пры сцяне.

Прасіўся, ціўкаў, ціўкаў…

Знялі зямную плоць,

І верабейкам ціхім

Зрабіў цябе Гасподзь