*   *  *

Ёй карцела быць птушкай.

Не арліцай, не чаіцай, не канарэйкай, крый Божа –

Аніякай экзотыкі.

Шэрай, зусім непрыкметнай,

Толькі б птушкай.

З тых істотаў,

Што бульбы не сеюць, ні проса,

Не ткуць, не друкуюць…

І не мэнчацца, ці дасканала спявалася ўчора.

Ёй карцела быць птушкай.

Ёй гарланяць: дэдлайн!

Дзе артыкул, аповед, малюнак?

У цябе ж зараз лекцыя,

Сходка, планёрка, патоп і халера…

А яна ўсё дзяўбе

Нейкі шэры батон на асфальце,

Потым пырх – і на даху,

І ёй да халеры – халера,

І патоп, і дэдлайн,

І адсутнасць гнязда і кармушкі,

І што Бог не стварыў яе

Чайкай, арлом, канарэйкай.

У далонях Святога Францыска

Стыгматы і зерне.

Хопіць кожнаму птаху.

Пайшлі,

Пазбіраем па пёрку на крылы.