Публікацыя ў сербскім часопісе “КЊИЖЕВНИ ПРЕГЛЕД”,
Година VІII Број 15
Људмила Рубљевска (Людміла Рублеўская, Белорусија)
БАЛАДА О ДРВЕНОМ ХРИСТУ
На тој земљи, где има толико извора, и у сваком – звезда падалица на дну,
Где сваки камен има своју идеју, као мајка у дечијем сну
Где је свако брдо – бивша хумка, а сваки од прадедова – узвик у бој,
Где живи стари задружни пастир у својој кућици старој.
Зато што је, сигурно, цео живот свој
Гледао на своја родна тла,
Од дрвета ћилибара деда је направио не било кога – већ Христа.
Обичном секиром, у вечерњим сатима
Дубио је борово месо. Незграпан, сирот, груб је био, али ипак – прави Господ.
И мајстор је очи насликао плавим, попут лана, украс лица.
И легао је на влати ражи трнате, као бодљикава жица.
Усред села крст се подигао, над кућама, међу дрвећем.
И на зачуђене сељаке њима сличан Христос је гледао.
Из оближње цркве свештеник је дошао, рекао је нешто о светогрђу,
Потом је крај Божијих ногу застао, које је ексер скроз пробио,
Додирнуо је црвену боју – и прекрстивши се, отишао.
И уплашио се он – Неверни Тома, јер од крви не може опрати прст…
Рекли су мајстору: „Узми свој крст, страхота је гледати на њега.“
Али су се навикли. Јер на све можеш навићи наше људе.
„О, фолклорни! Аутентичан“ – страни господин Христа је фотографисао,
Хтео је за доларе да га купи – али ни да чује, мајстор није га дао.
И лила му је родна, хладна киша на тужно лице, дрвета дар,
Са знака се спрао натпис да је ту прикован јудејски цар.
Као вране са гробља – ноћ лети, и рода доноси зору.
И гледа Христос са крста на сироту Белорусију,
Исто је тужан, као и она, и месо од њеног меса,
У селу, између извора и језера, међу дрвећем и хумкама.
Дрвен и неспретан – Он је наш Бог, наша земља и судба наша.
А то значи – живеће Белорусија сва,
зато што ће у одређено време
сићи Христос са крста!
Превела с белоруског: Дајана Лазаревић
вось арыгінал:
Людміла Рублеўская
Балада пра драўлянага Хрыста
На Беларусі Бог жыве…
Уладзімір Караткевіч
На той зямлі, дзе столькі крыніц,
і ў кожнай — знічка на дне,
Дзе ў кожным камні паданне ёсць,
як маці ў дзіцячым сне,
Дзе кожны ўзгорак — былы курган,
а кожны з прадзедаў — вой,
Жыве стары калгасны пастух
у хатцы сваёй старой.
Таму, напэўна, што ўвесь свой век
глядзеў ён на родны край,
З драўніны бурштынавай дзед зрабіў
не абы-каго — Хрыста.
Звычайнай сякеркай, па вечарох
шчапаў сасновую плоць.
Нязграбны, бедны, шурпаты быў,
але — сапраўдны Гасподзь.
I майстар вочы намаляваў блакітнымі,
быццам лён.
I лёг на жытнія валасы
з калючага дроту цёрн.
Падняўся крыж пасярод сяла
над хатамі паміж дрэў.
I на здзіўлёных сялян
да іх падобны
Хрыстос глядзеў.
Прыйшоў з бліжэйшай царквы святар,
казаў пра кашчунства штось,
Пасля спыніўся ля божых ног,
што цвік прабіваў наскрозь,
Крануў чырвоную фарбу — і
перажагнаўся, пайшоў.
I трызніў, што ён — Няверны Фама,
і з пальцаў не сцерці кроў…
Казалі майстру: «Прымі свой крыж,
страхоцце адно глядзець».
Але — прывыклі. Бо да ўсяго
прывучыш нашых людзей.
«О, фольк! Аўтэнтык!» — замежны пан
Хрыста фатаграфаваў,
Хацеў за даляры купіць — але
і слухаць майстар не стаў.
I ліўся айчынны халодны дождж
на сумны драўляны твар,
I з шыльды змыўся надпіс, што тут
прыбіты юдэйскі цар.
Як воран з могілак — ноч ляціць,
а бусел нясе зару.
I пазірае Хрыстос з крыжа
на бедную Беларусь,
Такі ж гаротны, як і яна,
і плоць ад плоці яе,
У вёсцы паміж крыніц і азёр,
паміж курганоў і дрэў.
Драўляны, каструбаваты — ён
наш бог, наш край і наш лёс.
А значыць — будзе жыць Беларусь,
таму што ў прызначаную пару
сыдзе з крыжа Хрыстос!