ЯШЧЭ  АДЗІН  ПАЭТ

Папяровыя птахі злятаюць у студню двара.

Між каменных скрыжаляў у рунах вакон і плакатаў.

Як няшмат патрабуецца

Для заканчэння дабра

Там, дзе вараць пяльмені і танную ладзяць гарбату.

Як няшмат патрабуецца, каб развітацца з сабой,

І з усім пагадзіцца, што чуеш ад больш сацыяльных.

Папяровыя птахі злятаюць. Пусцее пакой.

Адгароджаны душы нібыта пародаю скальнай.

Абібочына ты і лайдак, і нічога няма

На варыўні, пяльмені – і тыя даеў у суботу.

Ты з усімі згадзіўся, і з чорнага сшытку дарма

Птушаня папяровае шчыміцца, просіцца лётаць.

І дзяўбецца радком проста ў сэрца, крылаты байструк,

Нежаданы, няпрошаны, доказ, што ты нездаровы.

Крыж ваконнае рамы

Чамусьці выслізвае з рук,

І зніжаецца зграя тваіх груганоў папяровых.

САД
1

Я прыйшла ў гэты сад — бы ў свет
Немаўля — праз боль і пакуты.
Так да прозы ідзе паэт,
А мысляр — да сваёй цыкуты.
Я прыйшла ў гэты сад — таму,
Што дарогі ў кропку сышліся,
І не ўпасці ў ногі таму,
Хто ні разу мне не з’явіўся.
Я прыйшла ў гэты сад — не быць,
А забыцца, як лёс ірвецца,
І разблытаць срэбную ніць,
На якой падвешана сэрца.
Ад спрадвечнай нашай журбы
Па нязбытным — сысці, схавацца…
Я прыйшла ў гэты сад — нібы
На радзіму вярнуўся здрайца.

2

…Сад камянёў і сад шыпшыны…
Далёкія, як дзьве краіны,
Бясконцыя, нібы вар’яцтва.
Што можа сэрца? Разарвацца
Між імі, прымірыць ня ў змозе
Іх моц – нібыта верш у прозе.
Дзьве ісьціны… Дзьве формы сьненьня…
Мой сад – і кветкі, і каменьне.