Людміла Рублеўская

з цыклу “ЯНЫ”

Вершы пра фобіі і маніі

Прысвячаецца надмагіллям Готланда

Ён баяўся спаць лежачы, верыў – душа адляціць.

Ён грувасціў падушкі, хапаўся за вострыя думкі.

Сэрца грукала ў рытме чужых баявых калясніц,

І ніколі дзіця да яго не працягвала рукі.

Ён ні разу з жанчынай на ложа граху не прылёг.

Раптам ляжа з якою – а тая акажацца Смерцю.

Фундаваў кляштары – каб яго дапільноўваў Пан Бог.

Замаўляў гараскопы і ездзіў у чорнай карэце.

Як чалец магістрату, законы хацеў працягнуць –

Хто прыляжа на траўку, сцябаць бізунамі ляніўца.

Ды аднойчы не змог, навет седзячы ў крэсле, заснуць.

І ўсвядоміў: сусвет нейкім спосабам перакуліўся.

І ніколі не стаць вертыкальна да гэтай муты,

Што завецца быццём і падманвае, быццам кабета.

На магіле яго паляжаць так карысна тады,

Як ацёкі ў нагах.

Заўтра ж пройдуць.

Такая прыкмета.