Камергер в долгах

Петр Сапега променял юную невесту на любовь немолодой царицы

Кто–то остается в истории как герой. Кто–то — как злодей или жертва. А есть персоны, которые просто плывут по течению, их прибивает то к одному берегу, то к другому. Везде они успевают наломать дров, что–то ухватить… След заметный, а вот какого рода слава? С такой сомнительной оглаской остался в истории Петр Павел Сапега, камергер российского двора и стольник великий литовский.

Жених дочери фаворита

 

Петр Павел Сапега.
Чытаць далей

Неверная жена Пане Коханку

Неверная жена Пане Коханку

На сцене истории лучи рампы высвечивают только самых значительных персонажей, остальные же — их фон, окружение — остаются в тени…

На сцене истории лучи рампы высвечивают только самых значительных персонажей, остальные же — их фон, окружение — остаются в тени. Между тем высвети какую–то из этих фоновых фигур — и вот еще одна интересная история, необычная судьба, и фарс, и трагедия.

Чытаць далей

Инспектор ветряных мельниц. Писатель Эдуард Самуйленок.

Инспектор ветряных мельниц

Писатель Эдуард Самуйленок собирал налог с ветряных мельниц


Дружа мой, сокале ясны, крылаты,
Крыллi навекi апалi твае, —
Ты ўжо не прыйдзеш на нашыя святы,
Голас твой песень для нас не спяе.

Так в 1939–м писал Янка Купала на смерть друга. Теперь они оба лежат на Военном кладбище Минска — Иван Доминикович и Эдуард Людвигович. Луцевич и Самуйленок…

Чытаць далей

Да юбілею “Літаратурнага прадмесьця”

Сiмфонiя прадмесця

Молодежному объединению “Лiтаратурнае прадмесце” — пятнадцать лет

Пятнадцаць год таму, 29 лiстапада 2002 года, у газеце “Лiтаратура i мастацтва” з’явiлася абвестка: “Запрашаем! 5 снежня пройдзе арганiзацыйнае пасяджэнне лiтаб’яднання. Запрашаюцца маладыя паэты, празаiкi, крытыкi”.

На першае пасяджэнне да кiраўнiкоў, мяне i Вiктара Шнiпа, прыйшлi тады яшчэ пачынаючыя паэтэса Аксана Спрынчан i крытык Наталля Якавенка. Затым колькасць удзельнiкаў пачала расцi ў геаметрычнай прагрэсii… І за пятнаццаць год праз лiтаб’яднанне прайшло больш за сотню маладых творцаў. Многiя з iх сёння сталi вядомымi лiтаратарамi, выдаюць кнiгi, выкладаюць, кiруюць сваімi лiтаратурнымi праектамi. Калi пагартаць старонкi першага зборнiка суполкi, выдадзенага ў 2003 годзе, можна сустрэць такiя iмёны, як Алена Багамолава, Аксана Бязлепкiна, Арцём Кавалеўскi, Наста Кудасава, Рагнед Малахоўскi, Вiктар Iваноў (сёння ён вядомы пад псеўданiмам Лупасiн), Вiка Трэнас, Наталля Капа, Усевалад Гарачка, Серж Мiнскевiч, Наталля Кучмель, Марыя Шамякiна, Янка Лайкоў, Мiкола Кандратаў, Змiцер Арцюх, Таццяна Будовiч і iншыя. А колькi iмён яшчэ з’явiлася!

ФОТА АЛЯКСАНДРА СТАДУБА

Чытаць далей

15 год “Літаратурнаму прадмесьцю”!

Умацаванае, збудаванне

  • Суббота, 02 декабря 2017 00:43
Умацаванае, збудаванне

30 лістапада 2017 года ў музеі Максіма Багдановіча адбылося святкаванне 15-годдзя суполкі “Літаратурнае прадмесце”. Вечарына сабрала ўдзельнікаў суполкі розных гадоў – ад вытокаў да сучаснасці, а таксама гасцей, якія прыйшлі павіншаваць творчае аб’яднанне са святам.

Чытаць далей

Адзінка. Апавяданне.

Людміла Рублеўская

АДЗІНКА

фантастычнае апавяданне

Вядзьмак сядзіць на лаўцы каля свайго пад”езда. У руках — кульбачка, твар — у цені вялізнага капелюша, ногі — у залапленых валёнках з галёшамі. Нават пад”ездныя п”яніцы даўно страцілі надзею займець ад гэтага глухога жабрака нейкую капейчыну — хоць выпрошвалі на “апахмелку” і ў скупечы-пракурора з першага паверха, і ў высокамаральнай піянерважатай з пятага. Вядзьмак адсутным позіркам глядзіць у сціснутую шматпавярховікамі далеч, і бліскучыя зялёныя мухі грэюцца на ягоным шырокім капелюшы.

Чытаць далей

Лікантроп. Апавяданне.

Людміла РУБЛЕЎСКАЯ

ЛІКАНТРОП

аапавяданне

Ствалы высокіх карабельных соснаў зверху бурштынавыя ад сонца, а пачынаючы з сярэдзіны цёмныя, быццам пастарэлыя, і ля самай зямлі кантрасна да юнай пяшчотнай скуры вяршыні пакрываюцца сівым змрочным мохам. Нават пры невялікім ветры дрэвы пагойдваюцца, сутыкаючыся шырока раскінутым голлем.Таму, хто глядзіць на іх з вакна маёнтка Варгуны, здаецца, што сосны ідуць проста на яго, нязграбныя і адначасова страшныя, ідуць на нягнуткіх сваіх нагах, нахіляючыся з боку на бок, і вось-вось праб”юць тонкае шкло, упраўленае ў свінцовыя рамы, жорсткім, як дзіды, голлем…

Чытаць далей