Сайт пісьменніцы Людмілы Рублеўскай The website of writer Liudmila Rubleuskaya
В жизни минского губернатора Эдуарда Келлера, состоявшего на этом посту с 1858 по 1861 год, были по крайней мере две роковые женщины, обеспечившие ему присутствие в истории. Конечно, вопрос, в каком качестве… Сам Эдуард Федорович Келлер, скорее всего, охотно отказался бы от таких упоминаний. Но что случилось, то случилось.
Чем далее во тьму веков углубляется от нас персонаж, тем фрагментарнее наша память о нем, тем избирательнее. Видны только яркие черты. Анекдоты, подвиги, преступления…
Криштофа Радзивилла по прозвищу Перун мы знаем, во–первых, из–за звучного прозвища (полученного, кстати, за «тактику выжженной земли», которую применял во время военного похода). Кроме того, поэт–воин Андрей Римша написал поэму «Десятилетняя повесть военных дел князя Криштофа Радзивилла», воспев подвиги своего командира и покровителя. Осталось в истории и громкое дело касательно наследства княжны Софьи Алелькович. Опекун Софьи Иероним Ходкевич просватал ее за Януша Радзивилла, сына своего друга Перуна, затем стороны повздорили из–за наследства и чуть не устроили войну. Еще известный случай — Криштоф Радзивилл в юности убил дворянина Заболоцкого, осмелившегося не снять перед ним шапку, из чего вышел знатный скандал.
Радзивилл Перун, воевода виленский и гетман литовский, достиг небывалых высот власти. Посол английской королевы Елизаветы записал в мемуарах, как пышно принимал его в Вильно Перун — пышнее, чем король! Понятно, что невероятные богатства достались Криштофу Радзивиллу по наследству. Но и сам он постарался их прирастить не всегда красивыми, на наш современный взгляд, способами. В том числе через выгодные браки.
Кстати, именно с браком Радзивилла Перуна связан еще один известный скандал в его биографии.
Впрочем, по порядку…
Дарагія сябры! Вось ужо заўтра, 18 красавіка, а 19.00 адбудзецца экскурсія “Мінск авантурны” па маіх раманах пра авантуры Пранціша Вырвіча, з анімацыяй ад “Майстэрні ўражанняў” і з шыкоўным экскурсаводам Мікітам Монічам. Усё бясплатна і без рэгістрацыі! Жадаючыя падыходзяць а 19.00 на Рэвалюцыйную, 10, да помніка Мюнхгаўзену ў дворыку Музея гістторыі Мінску, ці, калі дворык будзе зачынены, сустракаюцца ля будынка МНС побач. ну неяк так. Карацей, хто пойдзе – падзяліцеся пасля ўражаннямі, ну і фоткамі) А са мной сустрэцца можна будзе 19 красавіка, а 15.00 на фестывалі “Горад і кнігі”, у бібліятэцы БНТУ на Якуба Коласа, 16. Усім заўтра цікавых авантур! .
Экранизируют “Авантюры Прантиша Вырвича” – часть трилогии писательницы Людмилы Рублевской. В основе фильма – приключения белорусских “мушкетеров” времен Рэчы Паспалітай. К слову, последний раз к историческому наследию страны в кинематографе обращались 15 лет назад фильмом “Анастасия Слуцкая”. А старт новой картине дали в январе. Участвует только белорусская команда: от режиссера до массовки. На одной из локаций побывала наша съемочная группа. В Лиду отправилась Лидия Заблоцкая.
https://www.tvr.by/news/kultura/belarusfilm_gotovit_pervoe_istoricheskoe_fentezi/
Гульні з розумам
Хто яна, Людміла Рублеўская? Празаік? Паэтка? Гісторык-даследчык, які аднаўляе ў нацыянальнай свядомасці праўдзівыя кадры мінулага, ці казачніца, якая стварае новую прыгожую гісторыю
Беларусі? Відавочна адно: яе творы — мастацкія рэфлексіі вакол малавядомых фактаў з даўніны.
Быць літаратарам у нашыя дні — не модна. Цяпер у трэндзе спецыяльнасці, якія прыносяць прыбытак. І, так званыя прафесіі будучыні, у якіх спецыялісты ствараюць адытыўныя тэхналогіі, стратэгіі дыверсіфікацыі, айдэнтыку, робатаў і мноства іншых пакуль мала зразумелых нам рэчаў.
З іншага боку, пісьменнікаў сёння як ніколі шмат, паліцы кнігарняў
заваленыя літаратурай на любы густ. Чаму? Думаю, быць аўтарам твора, які пабачыў свет — прыемна. Адчуваеш гэткі флёр статуснасці. А яшчэ можна пісаць для сябе: выплюхваць на паперу эмоцыі, думкі, калі ім цесна ў галаве. Або — для іншых: такі маўклівы заклік задумацца пра тое, што напісана ў кнізе. Напрыклад, пра мінулае, пра гісторыю роднага краю. Без мінулага ж няма будучыні. Фраза вядомая, можа нават скажаце — банальная, але для нас, беларусаў, актуальная. У апошні час мы сталі больш цікавіцца нацыянальнай культурай і часцей размаўляць на роднай мове. Вось і фільмы пачалі здымаць «з нацыянальным характарам»: напрыканцы года на вялікія экраны павінна выйсці экранізацыя рамана Людмілы Рублеўскай «Авантуры Пранціша Вырвіча, шкаляра і шпега».
Мая субяседніца — вядомы празаік і паэтэса, літаратурны крытык і журналістка, знаўца беларускай гісторыі. Яна шмат усяго цікавага ведае пра славутых людзей з беларускай мінуўшчыны. Не ўсе яны ад «касы», між іншым, былі, як некаму здаецца па ўрыўку з Купалаўскага верша. «Хадзілі па зямлі роднай і рыцары, і прыгожыя дамы, філосафы, шляхцічы, былі балы і дуэлі, таямнічыя падзямеллі і загадкавыя артэфакты», — распавядае Людміла. І дзеля справядлівасці дадае: у яе кнігах, перакладзеных на розныя еўрапейскія мовы, нямала і мастацкай выдумкі.
— Людміла, адкуль паходзіць вашае прыгожае прозвішча? Раскажыце пра свае карані.
— Гісторыя Беларусі ўся — з белых плямаў, і гісторыя майго роду — таксама. Можа, таму мяне заўсёды так цікавілі архіўныя вышукі, аднаўленне фактаў. Справа ў тым, што з-за пакручастых шляхоў нашай гісторыі многія факты проста хаваліся самімі людзямі. Пасля рэвалюцыі знішчаліся сведчанні пра шляхецкае паходжанне, або сваяцтва са святарамі. Калі пачаліся рэпрэсіі — натуральна, пра арыштаваных сваякоў не згадвалі, ці пра ныя нацыянальныя прыналежнасці. Мая маці з роду Часлаўскіх, напрыклад, вельмі здзівілася, калі я паведаміла ёй знойдзеныя звесткі пра яе родных дзядзек, стрыечнага дзеда ды іншых сваякоў, што былі арыштаваныя і расстраляныя ў 1937-м у Ленінградзе — туды паехала цэлая «калонія» нашых сваякоў з беларускай вёскі Люцыя. Працавалі на чыгунцы, хто кандуктарам, хто начальнікам склада, мая бабуля — вагаўшчыцай. І амаль усіх арыштавалі… як «польскіх шпіёнаў». Мая бабуля ніколі не гаварыла пра гэта маці. Пра дзеда з боку бацькі ведаю толькі, што яго саслалі ў Сібір. Там ён загінуў, а бацька апынуўся ў дзіцячым доме. Падрабязнасці ўдакладніць цяжка. Знайшла звесткі пра Рублеўскіх канца ХІХ стагоддзя — праваслаўных святароў, яны таксама могуць быць сваякамі.
— Раскажыце пра сваё студэнцтва: спачатку вучыліся ў Літаратурным інстытуце ў Маскве, потым перавяліся ў БДУ… Але цікава, што пачыналі свой шлях у сталае жыццё з… архітэктурнабудаўнічага тэхнікума. Творчая жылка не адразу праявілася?
Далей па спасылцы)
Фильм снимался по одноименному роману Людмилы Рублевской.
Ля хат высокія сумёты,
Пад снежнай коўдрай спяць палі,
Вятры бяздомныя ля плота
З віхурай песню завялі…
Гэты верш вось ужо шмат гадоў вучаць дзеткі ў школах і дзіцячых садках. Але ў іх аўтара напісана і шмат дарослых твораў — чаго вартыя назвы зборнікаў «Тэмпы-кантрасты», «Баявыя песні» і нават проста «Ха». І падпісваўся ён часам «з прэтэнзіяй» — Себасцян Старобінскі. Нарадзіўся паэт, які ўвайшоў у гісторыю беларускай літаратуры як Мікола Хведаровіч, 115 гадоў таму.
Давайце ўспомнім незвычайныя факты з яго біяграфіі.