Сайт пісьменніцы Людмілы Рублеўскай The website of writer Liudmila Rubleuskaya
У №89 часопіса “Дзеяслоў” надрукаваная першая частка майго новага раману. Дакладна ведаю, што часопіс можна набыць у “Акадэмкнізе”. Каму цікава – вось адзін з раздзелаў. Але дзеянне адбываецца ў розных часах, у сучаснасці, у мінулым, а таксама ў віртуальнай рэальнасці. Рэальнасцяў тут увогуле шмат)
РАЗДЗЕЛ ДРУГІ.
КУДЫ НЕ ДАЙШОЎ ФРАНЦЫСК АСІЗСКІ
Людміла Рублеўская
Ночы на Плябанскіх Млынах
Магчыма, я памыляюся, але мне
заўсёды здавалася, што на дарозе,
па якой возяць мёртвых,
нават трава і дрэвы мяняюць колер.
Густава Адольфа Бекер.
Містычная аповесць
Гэты дом пабудаваў вар’ят у вар’яцкім месцы.
І не было лепшага дому і лепшага месца ў гэтым вар’яцкім часе.
Агонь дабраўся да срэбнай стужкі, якая далікатна абвівала сьвечку з белага, духмянага воску, створанага няйначай пчалінай каралевай (хаця не, каралевы не вырабляюць воску, нават такога белага). Стужка адразу сьціснулася, пачарнела, выяўляючы сваяцтва не з высакародным металам, а з паперай, цярплівай, як прыроджаная паслугачка, і гэткай жа пакорлівай любому гаспадару… Ад яе лісьліва пацягнуўся струменьчык чорнага сьмярдзючага дыму, нагадваючы няшчыры клічнік напрыканцы палітычнага лозунгу.
— І гэта вясельныя сьвечкі! – дакорліва прамовіла Дарота, прыціскаючы пацямнелай мельхіёравай лыжкай для гарбаты бліскучую паперку і спрабуючы атадраць яе рэшту ад васковага сьцябла. – Уявіце сабе, як гэткі дым выглядае падчас вянчаньня!
| Алюзіі |
| #1. Высокая літаратура Лаўравы ліст, дастаткова засохлы і хрусткі, Бронзавы ключ, відавочна мастацкай работы, Што адчыняў – невядома. Высокай натуры Гэта прыдасца… Кавалачак высахлых сотаў, Месячны промень, абрывак калючага дроту – Гэта, панове, высокая літаратура. Пэўна ж, рэцэпт дасканалы. Галінка агрэсту, Фігавы лісьцік ад першай мадэлі Адама, Два паламаныя алоўкі, чыясь тэлеграма З доўгім шматкроп’ем замест шараговага тэксту, Трохі тугі па нязбытным. Пяро херувіма, Усьведамленьне сваёй непатрэбнасьці. Бура У крышталёвае шклянцы. Дзьве порцыі дыму – Ад цыгарэт і спаленага гунамі Рыма – Гэта, панове, высокая літаратура. Трохі крыві ад уласнага сэрца. Атрута, Што выдзяляе гніючае цела натхненьня. Рогат нармальнага дурня. Бутэлька аблуды. І папяровыя крылы твайго пакаленьня. І Апалонам садраная з Марсія скура – Гэта, панове, высокая літаратура. |
Знайшла ў сеціве сваю аўдыёкнігу – “Старасвецкія міфы горада Б” Зроблена вельмі прафесійна, выканаўца – Алена Сідарава. Слухайце)!
ЯШЧЭ АДЗІН ПАЭТ
Папяровыя птахі злятаюць у студню двара.
Між каменных скрыжаляў у рунах вакон і плакатаў.
Як няшмат патрабуецца
Для заканчэння дабра
Там, дзе вараць пяльмені і танную ладзяць гарбату.
Як няшмат патрабуецца, каб развітацца з сабой,
І з усім пагадзіцца, што чуеш ад больш сацыяльных.
Папяровыя птахі злятаюць. Пусцее пакой.
Адгароджаны душы нібыта пародаю скальнай.
Абібочына ты і лайдак, і нічога няма
На варыўні, пяльмені – і тыя даеў у суботу.
Ты з усімі згадзіўся, і з чорнага сшытку дарма
Птушаня папяровае шчыміцца, просіцца лётаць.
І дзяўбецца радком проста ў сэрца, крылаты байструк,
Нежаданы, няпрошаны, доказ, што ты нездаровы.
Крыж ваконнае рамы
Чамусьці выслізвае з рук,
І зніжаецца зграя тваіх груганоў папяровых.
Для чаго пісьменніку сайт?
Можа, і варта пазбягаць публічнай мітусні, задавольвацца вежай са слановай косткі і не шукаць Мінатаўраў у сеціўных лабірынтах? Але мне гэты сайт дастаўся ў падарунак – ад хроснага сына Андрэя і ягонага сябрука Зміцера. А раз падарунак маецца, будзем дзякаваць і выкарыстоўваць!
Я жахлівы юзер: не лайкаю, лайкаў не лічу, каментаў практычна не чытаю (а нашто?), хаця час ад часу люблю цвеліць шаноўную публіку сваймі навінамі.
З другога боку, пытанняў, дзе што маё і пра мяне знайсці, ад шкалаты, студыёзусаў, проста чытачоў і раз’ятраных крытыкаў усё больш… Дык вось вам гэты “сад камянёў” у якасці каморы з тэкстамі і спасылкамі, які буду пакрысе папаўняць… Зрэшты, магчыма, гэтую камяністую пляцовачку ўдасца ператварыць у месца для размоў і спрэчак – камень жа можна выкарыстаць у якасці трыбуны, камень можна шпурнуць, камянямі можна кагось заваліць… Вой, не, шанове, спадзяюся, да такога не дойдзе… Проста заходзьце, блукайце, глядзіце, пішыце, крытыкуйце — усё пакуль у тэставым рэжыме. Камянёў хопіць:)
У серыі “Рэтра-бібліятэка прыгод і фантастыкі” маскоўскага выдавецтва “Прэстыж бук” выйшла мая кніга – першая частка прыгод Пранціша Вырвіча ў перакладзе Паўла Ляхновіча і раман “Скокі смерці”. Выданне калекцыйнае, нават закладачка ёсць)
