“Дагератып” на ангельскай

Вось такі цудоўны буклет зрабілі ў праекце BOOKS FROM BELARUS:) Сярод артыкулаў пра два дзясяткі пісьменнікаў  ёсць і мае старонкі) Там змешчаны  пераклад урыўка з раману “Дагератып”, зроблены прафесарам Лонданскага ўніверсітэту Джымам Дынглі.  І яшчэ асобны дзякуй фатографу Івану Бесэру –  у яго заўсёды атрымліваюцца атмасферныя і характарныя здымкі)

Чытаць далей

Цыкл вершаў “Сад”

САД
1

Я прыйшла ў гэты сад — бы ў свет
Немаўля — праз боль і пакуты.
Так да прозы ідзе паэт,
А мысляр — да сваёй цыкуты.
Я прыйшла ў гэты сад — таму,
Што дарогі ў кропку сышліся,
І не ўпасці ў ногі таму,
Хто ні разу мне не з’явіўся.
Я прыйшла ў гэты сад — не быць,
А забыцца, як лёс ірвецца,
І разблытаць срэбную ніць,
На якой падвешана сэрца.
Ад спрадвечнай нашай журбы
Па нязбытным — сысці, схавацца…
Я прыйшла ў гэты сад — нібы
На радзіму вярнуўся здрайца.

2

Чытаць далей

Яшчэ адна рэцэнзія на “Дагератып”

“Дагератып” Людмілы Рублеўскай

28/06/2017

19551706_1907275576205513_2083030181_o_0.jpg

Людмила из тех авторов, голос которых слышишь, когда читаешь. Характерный голос, характерный, очень узнаваемый текст.

 

Сюжет – две истории, книги внешнего и внутреннего круга, одна из которых продолжает другую, случившуюся более века назад.

В первой, не такой драматичной,  молодая журналистка провожает знакомого биолога в Америку.  Сероглазого, широкоплечего, не разделяющего ее увлечения белорусской историей и литературой, совершенно не ее парня. В которого она, конечно же, тайно влюблена.

Разбирая перед отъездом вещи в старой квартире, Симка и Гальяш находят дневник прабабки Гальяша – и это вторая история.

В ней хозяин фотоателье и его дочь, Нихель и Богуслава – на самом деле революционеры, собирающиеся в скором времени устроить теракт. Под угрозой разоблачения они вынуждены отправится на выездной заказ, в поместье графа Шимона Каганецкого, который, к слову, совершенно им не рад.

Чытаць далей

Хронікі сада камянёў

…Сад камянёў і сад шыпшыны…
Далёкія, як дзьве краіны,
Бясконцыя, нібы вар’яцтва.
Што можа сэрца? Разарвацца
Між імі, прымірыць ня ў змозе
Іх моц – нібыта верш у прозе.
Дзьве ісьціны… Дзьве формы сьненьня…
Мой сад – і кветкі, і каменьне.

Чытаць далей

“Авантуры Вырвіча” – у “Мовабоксе”

http://marketing.by/keysy/yak-movabox-ad-velcom-zdole-zmyanits-sta-lenne-da-belaruskay-litaratury-i-prytsyagnuts-tysyachy-dzel/

У артыкуле, які з’явіўся пра праект “Мовабокс”, прыводзяцца старонкі з тэсту па маёй кнізе) Успамінаем герояў! Вы такімі іх уяўлялі?)

mb_02.png

Чытаць далей

Знойдзены беларускія Рамэа і Джульета. Рэцэнзія на раман “Дагератып”

24.06.2017 00:36Аўтар: Ніна Шчарбачэвіч Культура, Літаратура
Гэта гісторыя можа расчуліць да слёз: такое велічнае ў ёй каханне. Часам яна выклікае дрыжыкі: ну а як жа, дэкадансны твор, з уласцівымі яму ноткамі страху. А яшчэ гэта раман пра Беларусь, якую мы не… страцілі. Кожны носіць яе адлюстраванне, глыбока схаванае ў сэрцы. І толькі час ад часу наважваецца прычыніць перад іншым заслону таемнасці: паглядзі, на якой зямлі мы жывём, нават не ўяўляючы яе дзівосаў.
Раман Людмілы Рублеўскай «Дагератып», які пару месяцаў таму выйшаў у выдавецтве Андрэя Янушкевіча, прадстаўляе добра сканструяваны свет нашай мінуўшчыны. Гэта надзейны мур — так спакусна пасяліцца ў ім назаўсёды, калі б толькі была такая магчымасць для вандроўкі ў часе.

На пачатку твора галоўны герой, якога завуць Гальяш, збіраецца з’ехаць у Амерыку — ужо і рэчы спакаваныя. І нявеста з-за акіяну кожныя паўгадзіны тэлефануе па скайпе. Усё нібыта вырашана і амаль няма сумневаў, што пара развітацца з Радзімай. Але на антрэсолях у кватэры раптам знаходзіцца стары альбом з сямейнымі фотаздымкамі. Герой марудзіць, не спяшаецца адгарнуць вокладку: даведацца праўду пра сваё мінулае ці лепш пакінуць усё як ёсць? Ён, біёлаг па адукацыі, як ніхто іншы ўсведамляе, што значыць паходжанне роду і як многае гэта можа змяніць…

Тэкст сканструяваны так, што пасля кароткага знаёмства з сучаснасцю чытач адразу трапляе ва ўнутранае кола рамана — і бачыць іншы час і зусім іншых персанажаў: «Як усё, што змяняе жыццё, гэтыя героі з’явіліся проста і нечакана». У горадзе N канца XІX стагоддзя навамодную фатаграфічную майстэрню адкрывае чарнявая, караткастрыжаная прыгажуня Багуслава і пасівелы спадар Ніхель, быццам бы яе бацька. Аднак што насамрэч яднае гэтых дваіх і якая сапраўдная мэта іх прыезду ў N, стане зразумелым значна пазней.

Адметна, што ў гэтым творы не проста рэканструюецца папярэдняя эпоха. Ён спрэс насычаны роздумамі пра тое, што многае, важнае з нашай гісторыі, на жаль, было страчана: «А Багуслава — каб магла б тады крычаць, закрычала б, каб не адвучылі плакаць — плакала б… Але яна сапраўды была атручаным парасткам, пустазеллем, якое толькі выпадкова не выпалалі». Паколькі падобныя думкі ў тэксце сустракаюцца паўсюдна, робіцца відавочна, што гэта не проста згадкі з біяграфій герояў. Гэта адсылкі да гістарычных каранёў беларусаў, якіх увесь час імкнуліся раз’яднаць. А вось што кажа яе напарнік: «Я нарадзіўся тут, — памаўчаўшы, прамовіў Ніхель. — Праўда, не магу сказаць, што буду жыць тут». Зноў тое ж пакутлівае пытанне пошуку свайго месца на мапе свету.

Чытаць далей