ЯШЧЭ  ТРОХІ  ПРА  ПАМЯЦЬ

…Проста каменне…

А ты паспрабуй, прасачы,

Як запляліся расколінаў чорныя вены!

Ёсць па кудзелі сваяцтва, а ёсць – па мячы…

Ёсць – па каменні.

Мы ўсе сваякі – па каменні.

Глянь – за табою растуць надмагіллі, як лес,

Корнем адзіным спароджаны ў нетрах стагоддзя.

За чарапахай дарэмна бяжыць Ахілес,

Бо загразае ў тутэйшым маўклівым балоце.

На надмагіллі так зручна раскласці абед.

Што – камяні? Прамаўчаць, іх натура такая.

Там, дзе слімак пакідае свой прывідны след,

І для цябе ўжо рунічны камень вырастае.

Хтосьці, магчыма, над ім рассцілае абрус,

Чаркі рыхтуе, блазнуе, пільнуе імгненне.

Па надмагіллях ступае мая Беларусь.

Па Беларусі ступае мая Беларусь.

Пераплятаюцца чорныя вены камення.

Публікацыя ў сербскім часопісе “КЊИЖЕВНИ ПРЕГЛЕД”,
Година VІII Број 15

Људмила Рубљевска (Людміла Рублеўская, Белорусија)

БАЛАДА О ДРВЕНОМ ХРИСТУ

На тој земљи, где има толико извора, и у сваком – звезда падалица на дну,

Где сваки камен има своју идеју, као мајка у дечијем сну

Где је свако брдо – бивша хумка, а сваки од прадедова – узвик у бој,

Где живи стари задружни пастир у својој кућици старој.

Зато што је, сигурно, цео живот свој

Гледао на своја родна тла,

*   *  *

Ёй карцела быць птушкай.

Не арліцай, не чаіцай, не канарэйкай, крый Божа –

Аніякай экзотыкі.

Шэрай, зусім непрыкметнай,

Толькі б птушкай.

З тых істотаў,

Што бульбы не сеюць, ні проса,

Не ткуць, не друкуюць…

І не мэнчацца, ці дасканала спявалася ўчора.

Ёй карцела быць птушкай.

МАНТРА  ПРА  ТАЛЕРАНТНАСЦЬ

На скрыжаванні вады і травы

Ціха канаюць зімовыя мары.

І мітусяцца ў адбітку царквы

Хамелеоны і саламандры.

Хто для міжчасся прыдатны найбольш,

Чымся істоты, што здольныя вечна

З ценем злівацца, рабіцца, як дождж,

І не згараць ні ў пажары, ні ў печцы.

Таньчыць на попеле і на крыві,

Камнем прыкінуцца шэрага мура.

Хамелеон навучае: “Жыві!”,

І саламандра гаворыць так мудра

КАЛЯДНЫ  КАРНАВАЛ

Балада

Маляваныя анёлкі

плачуць срэбным канфеці.

У маёнтку адабраным

карнавалу час прайсці.

Гэта сведчанне, што новы

гаспадар надоўга тут,

І ягоныя нашчадкі скажуць:

“Тут наш родны кут”.

ІНСУРГЕНТ

Я пакінуў свой край, як пасечаны сад веснавы.
І пялёсткі яго, быццам раны, душу абляпілі.
Між Усходам і Захадам –
круцяцца іх жарнавы –
Перамелены лёсы, падзелены нават магілы.