5.07.2017
Ну што табе яшчэ?
Ты п’еш сярод магіл.
На дзень народзін свой да мёртвага паэта
Прыйшла. Не супраць ён
паслухаць шоргат крыл
Або твае радкі з прастуджанага лета.
Калі пішуцца вершы, то можна ўміраць паступова… Верш.
* * *
Калі пішуцца вершы,
то можна ўміраць паступова,
Смерць па кроплі смакуючы,
быццам бы мёд і цыкуту.
І вітацца з аднымі крыжамі,
і верыць у слова,
І забыцца на тое,
што кроў твая стала атрутай.
ПАЦУЧЫНЫ КАРОЛЬ. Верш.
Людмiла Рублеўская
ПАЦУЧЫНЫ КАРОЛЬ
А на бруку святлеюцца не аскалёпкi скрыжаляў –
Каляровыя змятыя стужкi, парваныя маскi.
Адгуляў карнавал.
Гараджане ўсю ноч святкавалi
Перамогу над шэрым натоўпам, хвастатым i ласым.
Стары вой. Верш.
СТАРЫ ВОЙ
Лёс для таго, хто вярнуўся з прайгранай вайны –
Толькі забыцца, як сталі з муроў – валуны.
Цыкл вершаў “Расстраляным паэтам”
З раману ”Забiць нягоднiка”.
Цыкл вершаў “Растраляным паэтам”.
1
Вяртаць з небыцця вас не варта…
Вядома, не варта…
Вы ў неба сплылi — і забылiся нашых балотаў.
Дзе вулiцай вузкай
начная праходзiла варта,
Дзе крылы даюцца — ды лётаць чамусь неахвота.
Зборнік вершаў “Шыпшына для Пані”
ЛЮДМІЛА РУБЛЕЎСКАЯ
ШЫПШЫНА ДЛЯ ПАНІ
Вершы і эсэ
Цыкл “Алюзіі”
| Алюзіі |
| #1. Высокая літаратура Лаўравы ліст, дастаткова засохлы і хрусткі, Бронзавы ключ, відавочна мастацкай работы, Што адчыняў – невядома. Высокай натуры Гэта прыдасца… Кавалачак высахлых сотаў, Месячны промень, абрывак калючага дроту – Гэта, панове, высокая літаратура. Пэўна ж, рэцэпт дасканалы. Галінка агрэсту, Фігавы лісьцік ад першай мадэлі Адама, Два паламаныя алоўкі, чыясь тэлеграма З доўгім шматкроп’ем замест шараговага тэксту, Трохі тугі па нязбытным. Пяро херувіма, Усьведамленьне сваёй непатрэбнасьці. Бура У крышталёвае шклянцы. Дзьве порцыі дыму – Ад цыгарэт і спаленага гунамі Рыма – Гэта, панове, высокая літаратура. Трохі крыві ад уласнага сэрца. Атрута, Што выдзяляе гніючае цела натхненьня. Рогат нармальнага дурня. Бутэлька аблуды. І папяровыя крылы твайго пакаленьня. І Апалонам садраная з Марсія скура – Гэта, панове, высокая літаратура. |
Цыкл пра мерцвякоў
ЯШЧЭ АДЗІН ПАЭТ
Папяровыя птахі злятаюць у студню двара.
Між каменных скрыжаляў у рунах вакон і плакатаў.
Як няшмат патрабуецца
Для заканчэння дабра
Там, дзе вараць пяльмені і танную ладзяць гарбату.
Як няшмат патрабуецца, каб развітацца з сабой,
І з усім пагадзіцца, што чуеш ад больш сацыяльных.
Папяровыя птахі злятаюць. Пусцее пакой.
Адгароджаны душы нібыта пародаю скальнай.
Абібочына ты і лайдак, і нічога няма
На варыўні, пяльмені – і тыя даеў у суботу.
Ты з усімі згадзіўся, і з чорнага сшытку дарма
Птушаня папяровае шчыміцца, просіцца лётаць.
І дзяўбецца радком проста ў сэрца, крылаты байструк,
Нежаданы, няпрошаны, доказ, што ты нездаровы.
Крыж ваконнае рамы
Чамусьці выслізвае з рук,
І зніжаецца зграя тваіх груганоў папяровых.
Цыкл вершаў “Сад”
САД
1
Я прыйшла ў гэты сад — бы ў свет
Немаўля — праз боль і пакуты.
Так да прозы ідзе паэт,
А мысляр — да сваёй цыкуты.
Я прыйшла ў гэты сад — таму,
Што дарогі ў кропку сышліся,
І не ўпасці ў ногі таму,
Хто ні разу мне не з’явіўся.
Я прыйшла ў гэты сад — не быць,
А забыцца, як лёс ірвецца,
І разблытаць срэбную ніць,
На якой падвешана сэрца.
Ад спрадвечнай нашай журбы
Па нязбытным — сысці, схавацца…
Я прыйшла ў гэты сад — нібы
На радзіму вярнуўся здрайца.
2
Хронікі сада камянёў
…Сад камянёў і сад шыпшыны…
Далёкія, як дзьве краіны,
Бясконцыя, нібы вар’яцтва.
Што можа сэрца? Разарвацца
Між імі, прымірыць ня ў змозе
Іх моц – нібыта верш у прозе.
Дзьве ісьціны… Дзьве формы сьненьня…
Мой сад – і кветкі, і каменьне.