Прачнуўся Левіяфан…

                        Шпурляе наш карабель

Дыханнем яго… Няма

зацішша ні ў водным порце.

Не бачна ні зор, ні скал. Паветра гудзе, бы чмель,

Хто моліцца, хтосьці п’е, хто просіцца – “Годзе, годзе!”

Прачнуўся Левіяфан.

                        У труме сабраўся люд,

Каб вырашыць: хто зграшыў, каб гэтак угневаць неба?

А нейкі прыблуда спіць, паклаўшы пад галаву

Загорнуты ў лахманы

                          папірус і лусту хлеба.

Ён з намі не галасіў ад жаху і неспадзеўкі,

Ні літасці не прасіў, не кляў і не кляўся сам…

А значыць, яго віна. Напэўна, ён грэшнік рэдкі.

Няхай жа судзіць яго прабацька наш Абраам.

Прыблуда папірус свой за пазуху ціха сунуў,

Матросіку кінуў хлеб,

                           і нат спрачацца не стаў.

Сам скочыў за борт…

                            Ну вось, мы і ўратавалі судна.

Пакуль змагаліся мы –

                            паскуднік спаў ды чытаў.

Цяпер пачакаць крыху…

                            Павінны суціхнуць хвалі…

І раптам – блішчыць луска, нібы арханёльскі меч,

І нехта на ёй сядзіць і свой папірус чытае,

І зносіць Вялікі Змей яго беражліва прэч.

14.01.23

**

Можа, нехта і зерне, а я –

                   дзьмухаўцова дачка,

З далані ўсемагутнай

                   садзьмутая цёплым дыханнем.

То кранаюся глебы, то зноўку кружляю,

                    не ў стане

Зачапіцца за дрот, за травінку,

                    за вострасць кручка.

Парушынка, лятунка,

                    якая працяг свой нясе

У празрыстай стыхіі,

                    не ў змозе прыладзіцца зручна.

Племя нас, летуценных,

                    кружляе між вамі бязгучна,

Незаўважныя мроі

                    аб нейкай далёкай красе.

Шэра-шорсткія крылцы –

                     у лужыне ці на гаўбцы.

Зерню будзе ралля.

                     Свет пачуе падзенне арэха.

Нас запомняць, як свет заліе

                     жоўтакветкавым рэхам.

Ці не ўспомняць… Не ўспомняць…

Ды будуць квітнець дзьмухаўцы.

Гэта быў усяго толькі смешны гліняны анёл,

Пустацелы знутры, круглатвары і не фарбаваны.

Ад крыла адкалоўся кавалачак; трэшчыны-раны

На плячы засталіся, калі паваліўся пад стол.

Так, сямейная памятка. Хоць у сям’і аніхто

І не памятаў толкам, калі ён з’явіўся ў кватэры.

Прыкрываў на абрусе ён плямы, адцягваў парцьеры,

У далоні ўстаўлялі царкоўную свечку, і дом

Асвятляўся ціхмяным, таемным і цёплым святлом.

Час ад часу і ў гэтыя вокны ўлятала бяда.

І разгублена хтосьці шаптаў: “Ну завошта, як можна?”

І гліняныя крылы распростваліся асцярожна,

І аб іх разбіваліся звонку агонь і вада.

І празрыстыя слёзы цяклі з невідушчых вачэй.

Гаспадыня бурчэла пасля: “Зноў запэцкалі мухі!”.

А на свята якісьці юнак неабачлівым рухам

Збіў фігурку з паліцы і скардзіўся: “Пальцы пячэ”.

Аскалёпкі з падлогі змялі…  Невялікая згуба,

Не крышталь і не золата – гліна.

А ўночы чагось

Гаспадыня слязьмі прамачыла падушку наскрозь.

Толькі ведала: знік, адышоў нехта родны і любы.

Публекацыя ў дадатку да газеты “Новы час” “Літаратурная Беларусь” ад 28.02.2020 https://novychas.by/pdf/litbiel_2020_02.pdf

Людміла РУБЛЕЎСКАЯ

ДЭКАДАНСУ  ВАМ  У  СТУЖКУ

Памяці Юрыя Блінова

*   *

Кветкі і жвір –

паспрабуй пераліць у санату.

Гукаў няздзейсненых

не пераўеш у вянкі.

Сонца вышэе,

і спальвае крылы крылатых.

Як бы сёння дзень пісьменніка… Даволі абстрактнае паняцце, якое ўжываецца надзвычай вольна. Дакладна не прафесія. І не ганаровае званне, якое можна заслужыць. Малюск, які спараджае перліны, зусім не хоча гэтага рабіць. Бо перліна – гэта рэакцыя ягонага арганізму на іншародны прадмет, які патрапіў між створак ракавіны і спараджае боль. Малюск не можа іначай ад яго абараніцца, як ствараць вакол востраграннай пясчынкі з самога сябе прыгожую абалонку, пералівістую сферу асацыяцый і алюзій. Ён не працуе на ювелірную краму.

З раману “Забіць нягодніка, альбо Гульня ў Альбарутэнію”.

Горыч i слодыч мёду,

якому не даў змясціцца

У Богам табе адведзеныя,

не залатыя соты,

Стануць тваёй атрутай.

Апошнiм глытком вадзiцы,

Якога не дапрасiцца

ад брата Лазара ўпотай.

З цыклу “Гэта не мы”

КАМПОТ  СВЯДОМЫ

Вось так паміраем – таму, што бракуе цяпла.

Вось так навучаемся шчыра ілгаць і ўсміхацца.

Нібыта на волі,

ды наша вязніца – са шкла.

Руку працягні — і сустрэнеш сцяну, а не пальцы.

Людміла Рублеўская

з цыклу “ЯНЫ”

Вершы пра фобіі і маніі

Прысвячаецца надмагіллям Готланда

Людміла Рублеўская

“ЯНЫ”

Вершы пра фобіі і маніі

Прысвячаецца надмагіллям Готланда

ЧАЛАВЕК, ЯКІ БАЯЎСЯ СТАЦЬ ДРЭВАМ

Ён баяўся стаць дрэвам.

Бо чуў, як растуць карані,

Як у венах бяжыць не чырвоная кроў, а крыніца.

І ён плакаў празрыстай смалою

І яблыкі сніў,

І галіны, і птушак, што ў іх пажадалі гняздзіцца.