КАЛЯДНЫ КАРНАВАЛ
Балада
Маляваныя анёлкі
плачуць срэбным канфеці.
У маёнтку адабраным
карнавалу час прайсці.
Гэта сведчанне, што новы
гаспадар надоўга тут,
І ягоныя нашчадкі скажуць:
“Тут наш родны кут”.
Інсургент. Верш.
ІНСУРГЕНТ
Я пакінуў свой край, як пасечаны сад веснавы.
І пялёсткі яго, быццам раны, душу абляпілі.
Між Усходам і Захадам –
круцяцца іх жарнавы –
Перамелены лёсы, падзелены нават магілы.
Дзень народзін на могілках. Верш
5.07.2017
Ну што табе яшчэ?
Ты п’еш сярод магіл.
На дзень народзін свой да мёртвага паэта
Прыйшла. Не супраць ён
паслухаць шоргат крыл
Або твае радкі з прастуджанага лета.
Калі пішуцца вершы, то можна ўміраць паступова… Верш.
* * *
Калі пішуцца вершы,
то можна ўміраць паступова,
Смерць па кроплі смакуючы,
быццам бы мёд і цыкуту.
І вітацца з аднымі крыжамі,
і верыць у слова,
І забыцца на тое,
што кроў твая стала атрутай.
ПАЦУЧЫНЫ КАРОЛЬ. Верш.
Людмiла Рублеўская
ПАЦУЧЫНЫ КАРОЛЬ
А на бруку святлеюцца не аскалёпкi скрыжаляў –
Каляровыя змятыя стужкi, парваныя маскi.
Адгуляў карнавал.
Гараджане ўсю ноч святкавалi
Перамогу над шэрым натоўпам, хвастатым i ласым.
Стары вой. Верш.
СТАРЫ ВОЙ
Лёс для таго, хто вярнуўся з прайгранай вайны –
Толькі забыцца, як сталі з муроў – валуны.
Цыкл вершаў “Расстраляным паэтам”
З раману ”Забiць нягоднiка”.
Цыкл вершаў “Растраляным паэтам”.
1
Вяртаць з небыцця вас не варта…
Вядома, не варта…
Вы ў неба сплылi — і забылiся нашых балотаў.
Дзе вулiцай вузкай
начная праходзiла варта,
Дзе крылы даюцца — ды лётаць чамусь неахвота.
Зборнік вершаў “Шыпшына для Пані”
ЛЮДМІЛА РУБЛЕЎСКАЯ
ШЫПШЫНА ДЛЯ ПАНІ
Вершы і эсэ
Цыкл “Алюзіі”
| Алюзіі |
| #1. Высокая літаратура Лаўравы ліст, дастаткова засохлы і хрусткі, Бронзавы ключ, відавочна мастацкай работы, Што адчыняў – невядома. Высокай натуры Гэта прыдасца… Кавалачак высахлых сотаў, Месячны промень, абрывак калючага дроту – Гэта, панове, высокая літаратура. Пэўна ж, рэцэпт дасканалы. Галінка агрэсту, Фігавы лісьцік ад першай мадэлі Адама, Два паламаныя алоўкі, чыясь тэлеграма З доўгім шматкроп’ем замест шараговага тэксту, Трохі тугі па нязбытным. Пяро херувіма, Усьведамленьне сваёй непатрэбнасьці. Бура У крышталёвае шклянцы. Дзьве порцыі дыму – Ад цыгарэт і спаленага гунамі Рыма – Гэта, панове, высокая літаратура. Трохі крыві ад уласнага сэрца. Атрута, Што выдзяляе гніючае цела натхненьня. Рогат нармальнага дурня. Бутэлька аблуды. І папяровыя крылы твайго пакаленьня. І Апалонам садраная з Марсія скура – Гэта, панове, высокая літаратура. |
Цыкл пра мерцвякоў
ЯШЧЭ АДЗІН ПАЭТ
Папяровыя птахі злятаюць у студню двара.
Між каменных скрыжаляў у рунах вакон і плакатаў.
Як няшмат патрабуецца
Для заканчэння дабра
Там, дзе вараць пяльмені і танную ладзяць гарбату.
Як няшмат патрабуецца, каб развітацца з сабой,
І з усім пагадзіцца, што чуеш ад больш сацыяльных.
Папяровыя птахі злятаюць. Пусцее пакой.
Адгароджаны душы нібыта пародаю скальнай.
Абібочына ты і лайдак, і нічога няма
На варыўні, пяльмені – і тыя даеў у суботу.
Ты з усімі згадзіўся, і з чорнага сшытку дарма
Птушаня папяровае шчыміцца, просіцца лётаць.
І дзяўбецца радком проста ў сэрца, крылаты байструк,
Нежаданы, няпрошаны, доказ, што ты нездаровы.
Крыж ваконнае рамы
Чамусьці выслізвае з рук,
І зніжаецца зграя тваіх груганоў папяровых.