Прачнуўся Левіяфан…

                        Шпурляе наш карабель

Дыханнем яго… Няма

зацішша ні ў водным порце.

Не бачна ні зор, ні скал. Паветра гудзе, бы чмель,

Хто моліцца, хтосьці п’е, хто просіцца – “Годзе, годзе!”

Прачнуўся Левіяфан.

                        У труме сабраўся люд,

Каб вырашыць: хто зграшыў, каб гэтак угневаць неба?

А нейкі прыблуда спіць, паклаўшы пад галаву

Загорнуты ў лахманы

                          папірус і лусту хлеба.

Ён з намі не галасіў ад жаху і неспадзеўкі,

Ні літасці не прасіў, не кляў і не кляўся сам…

А значыць, яго віна. Напэўна, ён грэшнік рэдкі.

Няхай жа судзіць яго прабацька наш Абраам.

Прыблуда папірус свой за пазуху ціха сунуў,

Матросіку кінуў хлеб,

                           і нат спрачацца не стаў.

Сам скочыў за борт…

                            Ну вось, мы і ўратавалі судна.

Пакуль змагаліся мы –

                            паскуднік спаў ды чытаў.

Цяпер пачакаць крыху…

                            Павінны суціхнуць хвалі…

І раптам – блішчыць луска, нібы арханёльскі меч,

І нехта на ёй сядзіць і свой папірус чытае,

І зносіць Вялікі Змей яго беражліва прэч.

14.01.23

**

Можа, нехта і зерне, а я –

                   дзьмухаўцова дачка,

З далані ўсемагутнай

                   садзьмутая цёплым дыханнем.

То кранаюся глебы, то зноўку кружляю,

                    не ў стане

Зачапіцца за дрот, за травінку,

                    за вострасць кручка.

Парушынка, лятунка,

                    якая працяг свой нясе

У празрыстай стыхіі,

                    не ў змозе прыладзіцца зручна.

Племя нас, летуценных,

                    кружляе між вамі бязгучна,

Незаўважныя мроі

                    аб нейкай далёкай красе.

Шэра-шорсткія крылцы –

                     у лужыне ці на гаўбцы.

Зерню будзе ралля.

                     Свет пачуе падзенне арэха.

Нас запомняць, як свет заліе

                     жоўтакветкавым рэхам.

Ці не ўспомняць… Не ўспомняць…

Ды будуць квітнець дзьмухаўцы.

Першая калона

Якія яны былі вялізныя…

Неба ўтрымаюць, не тое, што мармуровы гаўбец шляхецкай сядзібы з не зусім шляхецкай назвай Кадаўбцы.

Да такіх калонаў трэба пад’язджаць на антычнай калясніцы… Ці калі ўжо звычайнай карэтай, дык не з адной парай коней.

Нарэшце сядзібны дом Даўгавухаў набыў паважаны выгляд. Чатыры мармуровыя калоны ў порціку – як чатыры стыхіі, што ладзяць гармонію сусвету… Тэтрада, сакральная лічба Гермеса, сымболь справядлівасці… Чатыры райскія ракі, чатыры літары невымаўляльнага імя Бога… У чацвёртым крузе пекла жміндзе і марнатраўцу прыйдзецца бясконца ўскочваць на гару вялізны камень… У чацвёртым крузе рая вядуць бясконцыя мудрыя гаворкі душы мысляроў… Чатыры евагелістыя прынеслі Слова, чатыры вершнікі Апакаліпсісу здзейсняць яго вырак… Чатыры слупы, на якіх трымаецца дом, і кожны мусіць быць умацаваны ахвярай…

Малады ўладальнік Кадаўбцоў, пан Габрусь Даўгавух, найменш думае пра Апакаліпсіс. А таксама мартатраўства і тым болей скупецтва. Ён шчодры, адважны і разумны, і шчыра кахае сваю Анэлю з Залескіх – тры месяцы, як пашлюбаваліся, месяц, як вярнуліся з вандроўкі ў Італію, і праз паўгады падоўжыцца род Даўгавухаў…

• 02.02.2023 15:58
  • Аўтар:
  • Людміла Рублеўская
• Культура, Літаратура

Напэўна, кожны пачатковец марыць пачуць такую параду ад мэтра, каб ужыць — і адразу стварыць шэдэўр. Мэтры звычайна таксама не супраць штосьці разумнае прамовіць захопленым слухачам… Праўда, парады, як сцвердзіцца ў літаратуры, даюць не толькі класікі. Па праўдзе, дык сёння і той самы пачатковец можа ў сваім блогу іншых павучаць. Усемагчымых курсаў, як напісаць раман ці паэму, — як галубоў ля толькі што накрышанай булкі.

• 14.01.2023 11:17
  • Аўтар:
  • Людміла Рублеўская
• Культура, Літаратура

Колькі цікавага і нават загадкавага ў біяграфіі гэтай паэткі!

Яе візітнай карткай стаў верш, напісаны ў родным Вішневе на Валожыншчыне пры сузіранні квітнеючых садоў: «Люблю наш край, старонку гэту…»

Пра сваё паходжанне Канстанцыя пісала так:

Пралог

Гэта быў усяго толькі смешны гліняны анёл,

Пустацелы знутры, круглатвары і не фарбаваны.

Ад крыла адкалоўся кавалачак; трэшчыны-раны

На плячы засталіся, калі паваліўся пад стол.

Так, сямейная памятка. Хоць у сям’і аніхто

І не памятаў толкам, калі ён з’явіўся ў кватэры.

Прыкрываў на абрусе ён плямы, адцягваў парцьеры,

У далоні ўстаўлялі царкоўную свечку, і дом

Асвятляўся ціхмяным, таемным і цёплым святлом.

Час ад часу і ў гэтыя вокны ўлятала бяда.

І разгублена хтосьці шаптаў: “Ну завошта, як можна?”

І гліняныя крылы распростваліся асцярожна,

І аб іх разбіваліся звонку агонь і вада.

І празрыстыя слёзы цяклі з невідушчых вачэй.

Гаспадыня бурчэла пасля: “Зноў запэцкалі мухі!”.

А на свята якісьці юнак неабачлівым рухам

Збіў фігурку з паліцы і скардзіўся: “Пальцы пячэ”.

Аскалёпкі з падлогі змялі…  Невялікая згуба,

Не крышталь і не золата – гліна.

А ўночы чагось

Гаспадыня слязьмі прамачыла падушку наскрозь.

Толькі ведала: знік, адышоў нехта родны і любы.

ПРАЛОГ

Двубой скончыўся раней, чым анісавая аквавіта. Хаця драгуны коннай літоўскай харугвы пілі яе, як сухі жвір прагна выпівае кожную дажджынку прыпозненага летняга дажджу.

Гледачы не паспелі пабіцца аб заклад, хто пераможа, а малады падхаружы трапным ударам шаблі акуратна ўклаў свайго пышнавусага даўганосага суперніка на траўку – на аптэчны рамонак, настой з якога добра дапамагае ад ветраў у жываце, на трыпутнік, які карысны для зажыўлення ранаў ды ад кашлю, на цыкорыю з сінімі кветкамі, што ўпарадкуе жоўць… Туды ж, на ліцвінскі дзірван, адправілася шабля, выбітая з рукі пераможанага – уторкнулася ў вільготную ад цёплых летніх дажджоў беларускую зямлю, загайдалася, затрымцела ад ганьбы, люструючы бяссілым лязом неба і белыя хмаркі…