
Гэта быў усяго толькі
смешны гліняны анёл,
Пустацелы знутры, круглатвары
і не фарбаваны.
Ад крыла адкалоўся кавалачак;
трэшчыны-раны
На плячы засталіся,
калі паваліўся пад стол.
Так, сямейная памятка.
Хоць у сям’і аніхто
І не памятаў толкам,
калі ён з’явіўся ў кватэры.
Прыкрываў на абрусе ён плямы,
адцягваў парцьеры,
У далоні ўстаўлялі царкоўную свечку, і дом
Асвятляўся ціхмяным, таемным
і цёплым святлом.
Час ад часу і ў гэтыя вокны
ўлятала бяда.
І разгублена хтосьці шаптаў:
“Ну завошта, як можна?”
І гліняныя крылы
распростваліся асцярожна,
І аб іх разбіваліся звонку
агонь і вада.
І празрыстыя слёзы цяклі
з невідушчых вачэй.
Гаспадыня бурчэла пасля:
“Зноў запэцкалі мухі!”.
А на свята якісьці юнак
неабачлівым рухам
Збіў фігурку з паліцы і скардзіўся:
“Пальцы пячэ”.
Аскалёпкі з падлогі змялі…
Невялікая згуба,
Не крышталь і не золата – гліна.
А ўночы чагось
Гаспадыня слязьмі прамачыла падушку наскрозь.
Толькі ведала:
знік, адышоў нехта родны і любы.