Сайт пісьменніцы Людмілы Рублеўскай The website of writer Liudmila Rubleuskaya
Людміла Рублеўская
“ЯНЫ”
Вершы пра фобіі і маніі
Прысвячаецца надмагіллям Готланда
ЧАЛАВЕК, ЯКІ БАЯЎСЯ СТАЦЬ ДРЭВАМ
Ён баяўся стаць дрэвам.
Бо чуў, як растуць карані,
Як у венах бяжыць не чырвоная кроў, а крыніца.
І ён плакаў празрыстай смалою
І яблыкі сніў,
І галіны, і птушак, што ў іх пажадалі гняздзіцца.
Impression
Ludmila Rubleŭskaya, traduction par Yuliya Novik
…Un des journaux de Paris en parlerait,
Je le lirai mangeant des huîtres au citron…
La cigarette se veut une rime, elle a un bord doré, le goût menthol…
Zut… Jamais tabac et menthe n’ont un seul arôme.
***
Quand des poèmes s’écrivent, tu as le droit de mourir peu à peu,
Savourant chaque goutte de la mort, comme du miel et de la ciguë,
Et ne saluer que des croix, et croire aux paroles,
Oublier que ton sang est toxique.
Quand des poèmes s’écrivent, tu n’es plus obligé à mentir
parlant de l’union entre toi et tout abruti dans ce monde.
Quitter, comme l’infante de Vélasquez, la toile.
Et en découvrir les détails non peints.
Quand des poèmes s’écrivent, tu parles de tout – de la liberté et des ailes,
Sans crainte de faire trop d’emphase.
Tu seras le dernier, le premier…
Ecriras sans mentir, sans tromper…
Oh mon Dieu, quelle tentation, quelle plénitude,
Quand des poèmes s’écrivent…
Mais ils ne s’écrivent pas, des poèmes…
Poète
Poète caresse des pierres chenues.
Des femmes, il n’en manque pas.
Le vent se pose dans un lit en pierre
En éteignant les feux stellaires—
Poète carresse des pierres chenues.
Il leur déclame des poèmes tournés en houille.
Des écouteurs vivants, il n’en ne manque pas
Mais les vivants n’ont pas besoin
Que l’on leur parle de la douleur.
Pour eux,
Poète n’est qu’un pécheur,
Dernier, premier…
Sûrement, un fou…
Il sanglota au fond du champ,
Son coeur saignait, sur des rochers.
Il s’en alla, voûté…
En nimbe argenté
Ses cheveux luisaient sous la pleine lune.
… Et derrière
lui, enivré et enroué,
roulaient les pierres
comme la rosée en gouttes.
Ludmila Rubleŭskaya, traduction par Yuliya Novik
ЯШЧЭ ТРОХІ ПРА ПАМЯЦЬ
…Проста каменне…
А ты паспрабуй, прасачы,
Як запляліся расколінаў чорныя вены!
Ёсць па кудзелі сваяцтва, а ёсць – па мячы…
Ёсць – па каменні.
Мы ўсе сваякі – па каменні.
Глянь – за табою растуць надмагіллі, як лес,
Корнем адзіным спароджаны ў нетрах стагоддзя.
За чарапахай дарэмна бяжыць Ахілес,
Бо загразае ў тутэйшым маўклівым балоце.
На надмагіллі так зручна раскласці абед.
Што – камяні? Прамаўчаць, іх натура такая.
Там, дзе слімак пакідае свой прывідны след,
І для цябе ўжо рунічны камень вырастае.
Хтосьці, магчыма, над ім рассцілае абрус,
Чаркі рыхтуе, блазнуе, пільнуе імгненне.
Па надмагіллях ступае мая Беларусь.
Па Беларусі ступае мая Беларусь.
Пераплятаюцца чорныя вены камення.
ДАЛЕЧНОСТ
Часовникът отмерва муден час,
лицето огледалото напуска
с отровни щрихи.
И саван се спуска
пред погледа,
за да покрие нас.
Яшчэ аднаа публікацыя на сербскай мове ў часопісе “КЊИЖЕВНИ ПРЕГЛЕД ” Година IХ Број 16
Људмила Рубљевска (Людміла Рублеўская, Белорусија)
ВЕЧЕРЊА МОЛИТВА
ТРАГОМ ПРЕДАКА
Белорусијо! Колевко моје душе! Језеро светлости љиљана!
Од почетка вечности тако блиска
Никада раније ниси била.
И мелеми доктора Скарине
Пролили се у траву закржљалу.
По небеској стази провидној
Оставља доктор Белорусију,
Публікацыя ў сербскім часопісе “КЊИЖЕВНИ ПРЕГЛЕД”,
Година VІII Број 15
Људмила Рубљевска (Людміла Рублеўская, Белорусија)
БАЛАДА О ДРВЕНОМ ХРИСТУ
На тој земљи, где има толико извора, и у сваком – звезда падалица на дну,
Где сваки камен има своју идеју, као мајка у дечијем сну
Где је свако брдо – бивша хумка, а сваки од прадедова – узвик у бој,
Где живи стари задружни пастир у својој кућици старој.
Зато што је, сигурно, цео живот свој
Гледао на своја родна тла,
* * *
Ёй карцела быць птушкай.
Не арліцай, не чаіцай, не канарэйкай, крый Божа –
Аніякай экзотыкі.
Шэрай, зусім непрыкметнай,
Толькі б птушкай.
З тых істотаў,
Што бульбы не сеюць, ні проса,
Не ткуць, не друкуюць…
І не мэнчацца, ці дасканала спявалася ўчора.
Ёй карцела быць птушкай.