Сайт пісьменніцы Людмілы Рублеўскай
Яшчэ аднаа публікацыя на сербскай мове ў часопісе “КЊИЖЕВНИ ПРЕГЛЕД ” Година IХ Број 16
Људмила Рубљевска (Людміла Рублеўская, Белорусија)
ВЕЧЕРЊА МОЛИТВА
ТРАГОМ ПРЕДАКА
Белорусијо! Колевко моје душе! Језеро светлости љиљана!
Од почетка вечности тако блиска
Никада раније ниси била.
И мелеми доктора Скарине
Пролили се у траву закржљалу.
По небеској стази провидној
Оставља доктор Белорусију,
Публікацыя ў сербскім часопісе “КЊИЖЕВНИ ПРЕГЛЕД”,
Година VІII Број 15
Људмила Рубљевска (Людміла Рублеўская, Белорусија)
БАЛАДА О ДРВЕНОМ ХРИСТУ
На тој земљи, где има толико извора, и у сваком – звезда падалица на дну,
Где сваки камен има своју идеју, као мајка у дечијем сну
Где је свако брдо – бивша хумка, а сваки од прадедова – узвик у бој,
Где живи стари задружни пастир у својој кућици старој.
Зато што је, сигурно, цео живот свој
Гледао на своја родна тла,
* * *
Ёй карцела быць птушкай.
Не арліцай, не чаіцай, не канарэйкай, крый Божа –
Аніякай экзотыкі.
Шэрай, зусім непрыкметнай,
Толькі б птушкай.
З тых істотаў,
Што бульбы не сеюць, ні проса,
Не ткуць, не друкуюць…
І не мэнчацца, ці дасканала спявалася ўчора.
Ёй карцела быць птушкай.
* * *
Как сны фараонов —
никак не проходит зима.
И волки все ближе
к усадьбе подходят ночами.
Тоска и сугробы…
И лучшая в мире тюрьма —
Из собственной скорби, где ангел —
как страж за плечами.
Пьешь волю со сбитнем,
старинный сервиз на столе.
С Горацием споришь,
понять не стремишься Вольтера.
МАНТРА ПРА ТАЛЕРАНТНАСЦЬ
На скрыжаванні вады і травы
Ціха канаюць зімовыя мары.
І мітусяцца ў адбітку царквы
Хамелеоны і саламандры.
Хто для міжчасся прыдатны найбольш,
Чымся істоты, што здольныя вечна
З ценем злівацца, рабіцца, як дождж,
І не згараць ні ў пажары, ні ў печцы.
Таньчыць на попеле і на крыві,
Камнем прыкінуцца шэрага мура.
Хамелеон навучае: “Жыві!”,
І саламандра гаворыць так мудра
КАЛЯДНЫ КАРНАВАЛ
Балада
Маляваныя анёлкі
плачуць срэбным канфеці.
У маёнтку адабраным
карнавалу час прайсці.
Гэта сведчанне, што новы
гаспадар надоўга тут,
І ягоныя нашчадкі скажуць:
“Тут наш родны кут”.
ІНСУРГЕНТ
Я пакінуў свой край, як пасечаны сад веснавы.
І пялёсткі яго, быццам раны, душу абляпілі.
Між Усходам і Захадам –
круцяцца іх жарнавы –
Перамелены лёсы, падзелены нават магілы.
5.07.2017
Ну што табе яшчэ?
Ты п’еш сярод магіл.
На дзень народзін свой да мёртвага паэта
Прыйшла. Не супраць ён
паслухаць шоргат крыл
Або твае радкі з прастуджанага лета.
* * *
Калі пішуцца вершы,
то можна ўміраць паступова,
Смерць па кроплі смакуючы,
быццам бы мёд і цыкуту.
І вітацца з аднымі крыжамі,
і верыць у слова,
І забыцца на тое,
што кроў твая стала атрутай.