Рыгора Ширму называли “красным псаломщиком”
«Час бардаў мiнуў. Даўно. I ўсё ж яны трапляюцца i цяпер. I тым большая iхняя роля».
Так начинал статью к 80–летию Рыгора Ширмы Владимир Короткевич.
С того времени прошло сорок пять лет.
Ширме повезло. Он смог дожить до того времени, когда его стали воспринимать патриархом, живой легендой… Владимир Короткевич писал: «Я памятаю, як першы раз убачыў яго. На нарадзе маладых пiсьменнiкаў у 1955–м, здаецца, годзе. Выйшаў невысокi, сiвы, як адуванчык, чалавек з аблiччам цi то настаўнiка, цi то гэткага беларускага Дон Кiхота i загаварыў прыемным глухаватым голасам, з гэткiм мяккiм пружанскiм акцэнтам «гэ–то–го», «за–мно–го». Загаварыў у вiслыя вусы i сiвую эспаньёлку рэчы, якiя адразу зачаравалi нас. I адразу выяснiлася, якая велiчная рэч наша песня, колькiх кампазiтараў, ад Манюшкi да Рымскага–Корсакава, яна натхняла. I загучала арыя з «Галькi», заснаваная на мелодыi нашай песнi, i «Песня Леля», якой на самай справе з’яўляецца наша «Ой, ляцеў арлiшча».
I цяпер з усведамлення яе велiчы нас не саб’е нiхто».
Так начинал статью к 80–летию Рыгора Ширмы Владимир Короткевич.
С того времени прошло сорок пять лет.
Ширме повезло. Он смог дожить до того времени, когда его стали воспринимать патриархом, живой легендой… Владимир Короткевич писал: «Я памятаю, як першы раз убачыў яго. На нарадзе маладых пiсьменнiкаў у 1955–м, здаецца, годзе. Выйшаў невысокi, сiвы, як адуванчык, чалавек з аблiччам цi то настаўнiка, цi то гэткага беларускага Дон Кiхота i загаварыў прыемным глухаватым голасам, з гэткiм мяккiм пружанскiм акцэнтам «гэ–то–го», «за–мно–го». Загаварыў у вiслыя вусы i сiвую эспаньёлку рэчы, якiя адразу зачаравалi нас. I адразу выяснiлася, якая велiчная рэч наша песня, колькiх кампазiтараў, ад Манюшкi да Рымскага–Корсакава, яна натхняла. I загучала арыя з «Галькi», заснаваная на мелодыi нашай песнi, i «Песня Леля», якой на самай справе з’яўляецца наша «Ой, ляцеў арлiшча».
I цяпер з усведамлення яе велiчы нас не саб’е нiхто».
Крестьянский сын
А всего этого могло бы и не быть.
